10: 'Breakfast and Meetings'

♠ ♠ ♠

And I know life can be so strange

But I know I can make a change

I'm gonna wipe away the clouds for ya

- Princeton Ave, Issues

  Płótno malarskie rozłożone zostało na sztaludze, a dziewczyna siedziała przed nim na prostym stołku. Rękawy jej szkarłatnego swetra podciągnięte były pod łokcie, jej dłonie i przedramiona ubrudzone były węglem i materiałami do malowania. Nadal było wcześnie rano, promienie słoneczne wpadały przez okno do jej salonu, ale nie zwracała na to uwagi, oczy skupione były na świecie znajdującym się przed nią.

Rae została obudzona tego poranka przez nagłą chęć rysowania, co było nadzwyczaj niespotykane. Minęło już trochę czasu odkąd usiadła i rzeczywiście szkicowała; taka chęć zazwyczaj przychodziła do niej w momentach smutku, mimo że dzisiaj czuła się całkiem szczęśliwa.

Dziewczyna zassała wargę między zębami, skubiąc lekko skórę, gdy patrzyła na obraz przed sobą. Nie była pewna, dlaczego zdecydowała nakreślić syrenę, ale podobał jej się sposób, w jaki jej włosy rozpływały się na wyimaginowanym wietrze i to, że była opanowana.

Rae zauważyła jakie postury przyjmowała podczas rysowania. Wiedząc, że źle siedzi, wyprostowała się nieco, próbując naśladować prosty kręgosłup i cudowną grację, z jaką siedziała syrena.

- Dlaczego siedzisz jakby twój tyłek się palił? – zapytał głos za nią, płosząc dziewczynę na stołku. Spadła na podłogę, z zaskoczeniem wpatrując się w Harry’ego stojącego w przejściu, unosząc wzrok. – A teraz siedzisz na ziemi. Uroczo.

Rzucając mu gniewne spojrzenie, odepchnęła się od podłoża, chwyciła ścierkę i starła z rąk czarne smugi, barwiąc materiał. – Nie siedziałam tak – utrzymywała, rzucając szmatkę na stół. Harry wszedł już do pokoju, a ironiczny uśmieszek rozciągał się na jego idealnych ustach. – Po prostu starałam się skończyć rysowanie, co ty właśnie przerwałeś.

Wreszcie stanął obok niej, uważnie przyglądając się malunkowi. Przechylił na bok głowę, a jego piękne, zielone oczy skupiły się na obrazach pozostawionych przez palce dziewczyny. Nerwowo przestępowała z nogi na nogę, czując zaniepokojenie spowodowane tym, że badał coś tak osobistego. Brała rysowanie do serca i nie lubiła, kiedy inni tak intensywnie się w nie wpatrywali.

- Ma naprawdę prostą postawę – zaobserwował, kątem oka zerkając na Rae. Uśmiech rozświetlił jego twarz. – W przeciwieństwie do ciebie.

Znowu spojrzała na niego gniewnie i obruszyła się, po czym zerwała papier ze sztalugi i położyła go na stole. Skończy go później; kiedy wszędobylskie oczy przestaną oceniać jej pracę i sprawiać, że jej policzki robią się różowe. – Nie wiedziałam, że tak bardzo znasz się na sztuce. Naprawdę.

Zaśmiał się. – Obraziłem cię? Nie miałem takiej intencji.

- Na pewno.

Zaczęła czyścić obszar, w którym pracowała, przekładając wszystko z powrotem w odpowiednie miejsce. Harry obserwował ją przez kilka chwil, jego zainteresowanie zdobyciem jej wzięło górę nad całą resztą. – Chodź ze mną na śniadanie – powiedział nagle, powodując, że się zatrzymała. Oniemiała, odwróciła się, by na niego spojrzeć.

- Jaki pewny siebie – skomentowała, kontynuując swoje czynności, by ukryć fakt, że sprawił, że jej serce dziesięciokrotnie przyspieszyło. – Dlaczego chcesz zabrać mnie na śniadanie?

- Ponieważ jesteś interesująca.

Rae stanęła z nim twarzą w twarz, zmęczenie widoczne było na jej twarzy. Miała z nim do czynienia już tak długo. – Rekiny są interesujące, ale to nie znaczy, że zapraszasz je na randkę.

Wskazał na nią. – To śniadanie, nie randka. Kto teraz jest pewny siebie?

Znowu przerwała swoje czynności, odwracając się do Harry’ego. Ten irytująco piękny uśmieszek był wyryty na jego twarzy – była pewna, że mogła go teraz namalować –  jego ręce schowane były w kieszeniach, a wzrok skupiony na niej. Nie było już śladu po wczorajszym upojeniu, ale Rae zastanawiała się, czy zrobiło to stałą szkodę.

Krzyżując ramiona na piersi, westchnęła. – Dlaczego uważasz, że jestem ciekawa? Naprawdę nie jestem taka świetna.

Zachichotał lekko, potrząsając lekko lokami. – Właśnie dlatego. Ponieważ myślisz, że nie jesteś interesująca, w przeciwieństwie do większości dziewczyn, które spotkałem. – Wpatrywała się w niego, nieprzekonana. – To tylko śniadanie, Rae. Nie proszę cię, żebyś się ze mną bzykała- mimo, że to jest jakaś opcja… - wskazał na siebie, śmiejąc się.

Uniosła brwi, pocierając skroń palcem wskazującym. Próbowała uporządkować myśli, ale mogła zbytnio rozwikłać, co jej mózg sobie myśli. Duża część jej była już tak  bardzo poirytowana na chłopaka, że była gotowa, by uderzyć go prosto w tą zadowoloną z siebie twarz.

A druga połowa? Cóż, ta druga połowa chciała dowiedzieć się, dlaczego był dla niej tak intrygujący i chciała go zrozumieć. Nie lubiła nie rozumieć czegoś, włącznie z nim. Był też atrakcyjny w sposób, którego nie mogła pojąć; czuła, że osobliwie ją przyciąga.

- Ma zamyśloną twarz – drażnił się, wyrywając Rae z jej rozważań. Podniosła na niego wzrok, przygryzając lekko wargę, gdy w ostatniej minucie podjęła decyzję. – Jaki jest werdykt?

- Pójdę – powiedziała z wahaniem, przeszywając go spojrzeniem od góry do dołu. – Ale jeśli mnie wkurzysz albo zaczniesz zachowywać się tak samo, jak kilka dni temu, wychodzę.

Harry uśmiechnął się tryumfalnie, gdy Rae przeszła obok niego, kierując się do wyjścia z pokoju. Nie chciała, by widział, jak nerwowa była przez ostatnie kilka godzin. – Więc jestem pewien, że to będzie krótki poranek – zażartował, podążając za nią.

*

Słońce ogrzewało dwójkę ludzi siedzących na zewnątrz małej restauracji, wpatrujących się jeden w drugiego nad stolikiem, gdy kelnerka zostawiła ich, by poczekali na jedzenie, które zamówili. Rae ciągle była niepewna swojej decyzji, ale starała się na tym nie koncentrować.

Palce dziewczyny zajęły się kreśleniem góry szklanki, krawędź szkła była wilgotna przez skroplony napój, znajdujący się w środku. Było ciepło na dworze, ale nie za gorąco, za co była wdzięczna. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała było mieć niewygodną pogodę podczas niezręcznego śniadania.

Wyglądało na to, że Harry nieco zrażał ją do siebie poprzez nic niemówienie i obserwowanie każdego jej ruchu. Nagle poczuła się jak próbka pod mikroskopem naukowca i przez to zaczęła robić się nerwowa.

Zazwyczaj nie denerwowała się w obecności chłopaków. Była całkiem pewna siebie, ponieważ nieważne jak bardzo się starali, zwykle nie potrafili trafić w jej inteligencję i odnosili absolutną porażkę w przykuciu jej uwagi. To nie dlatego, że była snobem; to dlatego, że była ostrożna.

Ale coś w sposobie, w jaki Harry patrzył na nią, sprawiło, że zaczęła odczuwać zdenerwowanie; i to nie dlatego, że był poważnym bad boy’em, który mógł wpaść w masę kłopotów. To przez fakt, że był inny i ona nie umiała tego sprecyzować.

- Zamierzasz coś powiedzieć? – zapytała w końcu, wzdychając i opierając się o krzesło. – Czy zamierzasz gapić się na mnie, jakbym była jakimś projektem naukowym?

Zrobił grymas. – Nauki ścisłe nie były moimi najmocniejszymi przedmiotami.

- Coś podpowiada mi, ze szkoła nie była twoim najmocniejszym przedmiotem.

Skrzywił się i uniósł ręce z poddaniem. – No dobra. Może nie byłem mocny ze wszystkiego, ale byłem całkiem dobry w angielskim.

- Oh tak? – spytała z drwiącym zaciekawieniem. Zauważył ten ton i posłał jej spojrzenie, robiąc aluzję, że powoli zaczyna grać mu na nerwach. Ustąpiła, ponownie się opierając. – Mówiłeś, że czytasz Siddharthę. Lubisz czytać?

Wzruszył ramionami, ponownie posyłając jej złośliwy uśmieszek. Przebadała jego kształt, decydując, że to byłoby coś naprawdę interesującego do narysowania węglem i ołówkami. Cienie byłyby znakomite. – Chyba. Czytam, kiedy nie mam nic lepszego do roboty, co nie zdarza się często.

- Po prostu jesteś taki popularny, prawda? – zapytała, nie mogąc powstrzymać sarkazmu, którym ociekał jej cichy głos.

Harry przestraszył dziewczynę, gdy pochylił się do przodu, jego oczy wwierciły się w jej niebieskie i uciszyły ją. – Dlaczego nie przestaniemy być krytykujący przez godzinę? Ty udajesz, że nie myślisz, że jestem jakimś skończonym pijakiem, a ja udaję, że nie sądzę, ze jesteś nadętą, bogatą dziewczynką.

Usta Rae zamknęły się na jego słowa, częściowo zażenowana i częściowo obrażona. Nie chciała, by było to takie oczywiste, co o nim myślała, że także nie zdawała sobie sprawy, że właśnie tak ją postrzegał. Nie chciała, by myślał, że jest jakąś nadętą, bogatą dziewczyną, ale teraz już uświadomiła sobie, dlaczego tak ją postrzegał – traktowała go, jakby był gorszy.

Mimo, że nie była z tego powodu najszczęśliwsza, wymamrotała – Przepraszam. Nie chciałam ci umniejszyć czy coś. Po prostu słyszy się rzeczy… i czasami mogą nieco budzić niepokój.

Uśmiechnął się, jeszcze raz się od niej odchylając, wracając do swojej poprzedniej pozycji. Wyglądał na tak zrelaksowanego i odprężonego. Jego postura powoli wpłynęła także na Rae, która lekko rozluźniła się, mając nadzieję, że Harry zauważy, że już jej z tym lepiej. – Oh, nie obraziłaś mnie.

Zwalczyła uniesienie brwi, wiedząc, że kłamie. Oczywiście, że go irytowała, ale by uniknąć kolejnego uderzenia, zmieniła temat, chcąc uciec od tych stereotypów, które nawzajem sobie prawili. – Dobrze spałeś ostatniej nocy?

- Jak dziecko – wyznał, kiwając głową  i swoimi lokami. To była następna rzecz u niego, którą chciałaby narysować. – Twoje łóżko jest całkiem przyjemne. Przypomina mi to, które kiedyś miałem.

- Dlaczego już go nie masz? – zapytała, zamierzając kontynuować rozmowę, mimo że musieli przerwać, gdy kelnerka postawiła przed nimi ich jedzenie. – Skoro tak bardzo je lubiłeś?

- Ponieważ – powiedział krótko po przełknięciu tosta. – nie mieszkam już z rodzicami.

Niebieskie oczy Rae pozostały na jej jedzeniu. Miała przeczucie, że Harry nie wyprowadził się przez to, że dorastał i to był czas na przeprowadzkę; była prawie pewna, że miały na to wpływ różnice między jego rodzicami a nim. – Cóż, niewątpliwie – powiedziała cicho, starając się ostrożnie stąpać po temacie. – Jesteś już zbyt dorosły, by mieszkać w rodzinnym domu.

Jeśli zauważył, że celowo daje mu wymówkę, nie okazał  tego. Zwyczajnie pokiwał głową, jego oczy zabłyszczały z odrobiną ciekawości. – A właśnie, zaprzątało to mój umysł, jak doszło do tego, że mieszkasz z Trystan?

Ich rozmowa, co bardziej zaskoczyło Rae, przebiegała z płynną łatwością, jak rzeka powoli gromadząca się w płytkim zakolu. Mimo, że Harry prawił sarkastyczne komentarze i podteksty seksualne, robił to z uśmiechem i nie z taką samą złośliwością, co wcześniej, dzięki czemu dziewczyna odczuła ulgę.

Mimo wszystkich wcześniejszych obaw co do niego, stwierdziła, że nie było to całkowicie wstrętne śniadanie i że mógł być miły – w swój własny, harrowaty sposób. To nie tak, że był złośliwy, po prostu wiedział jak prawidłowo użyć pewnych słów, by wprawić ją w zakłopotanie, co frustrowało ją.

Kiedy skończyli jedzenie, mieli już dosyć sporawe liczby na rachunku, ale Rae oświadczyła, że nie potrzebuje, by chłopak za nią płacił, co Harry skwitował wywróceniem oczu i oskarżeniem jej, że próbuje wyciągnąć przed nim swoje duże pieniądze.

Ponieważ obawiała się, że ta złość jest gdzieś ukryta wewnątrz niego, wydała z siebie odgłos gniewu i porażki, rzucając w niego papierem i opierając się o krzesło. Zachichotał w tryumfie, gdy zostawił na stole banknoty, a dźwięk odsuwającego się do tyłu krzesła był sygnałem dla niej, by się podnieść.

Zrobiła to powściągliwie, ciągle rozdrażniona na jego wygłupy. Nie miała pojęcia, dlaczego czuł jakby potrzebował zachować się choć trochę jak dżentelmen. To nie tak, że musiała przekonać go- nie była ogłupiona jego urokiem, ale wiedziała, że w tych męskich umysłach nie było nic więcej jak czysta osobliwość.

Para zaczęła iść z powrotem do domu Rae, z którego wcześniej wyszli. Żyła w szczególnym miejscu, nie było potrzeby jeździć gdziekolwiek, gdy do większości miejsc można było dotrzeć spacerem, zwłaszcza gdy pogoda była ładna, tak jak tego ranka.

Skręcili za rogiem, idąc grzecznie, gdy Harry zatrzymał się, przez co zwolniła swoje kroki i rzucając na niego spojrzenie. Jego oczy były zwężone i zaszły mętną zielenią, ich figlarny błysk z wcześniej teraz całkowicie zniknął.

Niezdolna do odgadnięcia, co spowodowało jego zatrzymanie się, także przystanęła, po czym podeszła do niego i dotknęła jego ramienia. Mogła poczuć jak jego mięśnie sztywnieją pod koszulą i zerknęła na dół, dostrzegając, że jego pięści również są zaciśnięte.

Gdy nie drgnął, podążyła za jego spojrzeniem, domyślając się tylko, że spoczął on na dwojgu mężczyzn, którzy stali niedaleko. Znajdowali się tyłem do nich, ale było jasne, że Harry wiedział, kim oni są i w nawet najmniejszym stopniu ich nie lubił.

- Harry? – Rae zapytała wolno, nie mogąc rozwikłać, co sprawiło, że tak zastygł w miejscu. Nigdy nie otrzymała od niego odpowiedzi, obserwując jak mężczyźni obracają się i zaczynają iść w ich kierunku.

W połowie drogi dostrzegli Harry’ego stojącego na chodniku z Rae, ludzie przechodzili obok jak gdyby nigdy nic. Dziewczyna patrzyła jak oboje uśmiechają się do niego szyderczo, powodując, że przez jej skórę przeszedł lekki dreszcz.

Gdy już podeszli do nich, Harry zrobił krok do przodu i nieco w bok, blokując Rae od bezpośredniego kontaktu z jakimkolwiek z mężczyzn- którzy tak naprawdę nie byli ani trochę mężczyznami, lecz chłopakami w ich wieku, z czego zdała sobie sprawę, gdy znaleźli się wystarczająco blisko.

- W porządku, stary? – Jeden z nich zapytał w powitaniu, mimo że jego ton pozwolił jej wierzyć, że wcale go to nie obchodziło, co słychać u Harry’ego. Był wysoki, wyższy niż ten drugi z idealnie wystylizowanymi, blond włosami i muskularny jak biegacze. Miał zielone oczy, ale nie tak samo jak Harry. Nie, ta zieleń była zgniła i trująca.  – Wyglądasz na nieco spiętego, kolego.

- Nic mi nie jest – odpowiedział, jego słowa brzmiały ostro, przypominały Rae ton, którego użył wobec niej, kiedy zabrała jego flaszkę. Wiedziała, że ten głos oznaczał złość i to sprawiło, że przygryzła wnętrze policzka. – Nie spodziewałem się, zobaczyć cię w tych stronach, Leon. Tak samo ciebie, Sean.

Sean, ten niższy, wzruszył ramionami. On też miał blond włosy i podobne rysy twarzy do wyższego chłopaka, Leona. Najwyraźniej byli braćmi, ale jego oczy miały ciemny kolor, prawie czarny. – Mamy pewien biznes do zrobienia. Wiesz o tym, prawda?

Rae nie chciała zgadywać, co te słowa znaczyły; mogła praktycznie wyczuć narkotyki wychodzące od chłopaków, mimo że starała się nie wczytywać się w ich słowa o tym, że Harry wie, co mają na myśli. Słyszała to wcześniej, ale pozostała cicho, czując się mała przy trójce wyższych chłopców. – Wiesz, że nie wiem.

Leon uśmiechnął się do Harry’ego, ale Rae wydawało się, że on tego nie kupił. Wtedy odrażająco zielone oczy spoczęły na niej, skanując wzrokiem od góry do dołu. Mogła wręcz poczuć jak mentalnie ją rozbiera, co sprawiło, że żołądek jej się skręcił. Chciała zrobić krok bliżej Harry’ego, ale odmówiła okazania swojego dyskomfortu. – Byłem nieuprzejmy – zamruczał, wyciągając dłoń, by uścisnąć rękę dziewczyny. – Jestem Leon, a to mój brat Sean. Nie mogę uwierzyć, że cię poznałem.

- Nie poznałeś – powiedziała uszczypliwie, sięgając po wyciągniętą dłoń z intencją, by wbić mu w skórę paznokcie. Harry złapał jej rękę, stanowczo splatając ich palce, czym ją zaskoczył. – Pamiętaj, że nie zaprzyjaźniam się z każdym, kogo widzę.

- Szkoda. – Powoli uśmiechnął się złośliwie. Uścisk Harry’ego zacieśnił się i ponownie się przesunął, całkowicie ją blokując. – Jeśli zaprzyjaźniłabyś się ze mną, nie odciąłbym cię od świata, tak jak Hazza wydaje się robić to teraz. 

- Właściwie to wcale nie myślę, że to szkoda. Powiedziałabym, że dziękuję za ofertę, ale naprawdę to nie jestem taka wdzięczna.

Leon rozumiejąc aluzję, zamaszystym krokiem przeszedł obok pary, przez cały ten czas obserwując Rae. Jego zainteresowanie było dla niej oczywiste i przez to zadrżała. Nagle była wdzięczna za wzrost Harry’ego, jego groźna obecność odcinała od niej innych chłopaków. – Nie bądź taki spięty, Harry. Nie ukradnę ci jej. Jeszcze.

Rae patrzyła jak dwójka chłopców odchodziła od nich, chichocząc i cały czas zerkając za siebie. Duża dłoń Harry’ego nadal zakrywała jej własną i zanim mogła cokolwiek powiedzieć, ruszył do przodu, praktycznie ciągnąc ją za sobą. Nie zadawała pytań, widząc, że ciągle kierują się w stronę jej domu.

Aczkolwiek zauważyła, że ich dłonie idealnie do siebie pasują. I nie miała nic przeciwko.

♠ ♠ ♠

cześć misiaczki! 

ten rozdział to kolejna taka mała niespodzianka od nas dla Was z okazji świąt ;) podoba Wam się? ;>

mam nadzieję, że święta mijają Wam radośnie i spokojnie, a pod choinką znaleźliście coś ciekawego <3 jedzcie dużo, niech pójdzie w cycki! XD

Wesołych! x

@another_camille