12: 'Judgmental Carnivals'

♠ ♠ ♠

That feeling that doesn't go away just did

And I walked a thousand miles to prove it

And I'm caught in the crossfire of my own thoughts

The color of my blood is all I see on the rocks

As you sail from me

- My Blood, Ellie Goulding

  Łomoczący hałas dochodzący z dużej odległości, sprawił, że Rae przekręciła się w swoim łóżku. Zaczerpnęła głęboki oddech i próbowała powrócić do mocnego snu, w którym była pogrążona, oddalając się od zbliżającego się odzyskania świadomości. Gdy zaczęła zapadać w sen, hałas ponownie zabrzmiał w jej uszach, rozbudzając ją bardziej niż poprzednim razem.

Siadając, męczyła się z odczytaniem godziny z budzika obok niej, który mówił, że jest 18:30. Zwlekając się z łóżka, ziewnęła i wyszła z sypialni, po czym zeszła po schodach, zastanawiając się, kto do cholery wali w drzwi.

Otwierając je, zwalczyła chęć uderzenia się w głowę. Stał przed nią Harry, ubrany w dżinsy i marynarkę, znaczące spojrzenie wyryte było na jego twarzy. Naprawdę nie myślała, że zamierza zabrać ją na randkę i szczerze, to nawet w najmniejszym stopniu nie chciała iść. No, może tylko tak troszeczkę.

- Wiedziałem, że mi nie uwierzyłaś – powiedział, potrząsając głową i wskazał palcem na coś za nią. – Idź na górę i się ubierz. Wychodzimy za trzydzieści minut.

- Harry, ja naprawdę-

- Mówię poważnie – przerwał jej, patrząc na nią przenikliwie. Dreszcz przebiegł po jej kręgosłupie, ale nie była pewna czy to przez to, że jego ton ją przeraził czy też może raczej zainteresował. Po prostu posłała mu wyzywające spojrzenie. – Rae.

- Dobra – powiedziała, odwracając się i nie kłopocząc się zapraszaniem go do środka. Popchnęła drzwi, jakby miała je przed nim zamknąć, ale zatrzymał je, po czym wszedł i zachichotał pod nosem. Zaczynała odczuwać, że podobał mu się jej upór. – Ale nie mogę obiecać, że szybko się z tym uwinę.

I nie uwinęła się. Zabierała każdą pojedynczą minutę z tych podarowanych jej trzydziestu na przebranie się, poruszając się oczywiście najwolniej jak tylko mogła. Harry będąc Harrym, dał jej dokładnie pół godziny, więc punktualnie po upłynięciu tego czasu nonszalancko wmaszerował do jej pokoju, w momencie, gdy zakładała buta.

Oboje gapili się jeden na drugiego, wyraźnie rozdrażnieni, że wykorzystali dokładny czas. Z jednej strony rozbawiało Rae to, że oboje zrobili tą samą rzecz. To także pokazywało, że szykowała im się walka o władzę, a żaden z nich nie wygrywał.

- Możemy? – zapytał w końcu, posyłając jej uśmiech i wskazując na wyjście z pomieszczenia. Wstała bez komentarza, zarzucając włosami, gdy przechodziła obok niego. – Zadziorna. Lubię to.

Rae była zaskoczona, gdy odkryła, że Harry jeździ wymuskanym, bardzo porządnym, czarnym Range Roverem. A jeszcze bardziej zaskoczyło ją, gdy otworzył dla niej drzwi, czym jej zaimponował. Ale jej pochwała zniknęła w momencie, gdy zobaczyła jak obczaja jej tyłek, co sprawiło,  że wywróciła oczami i złapała za drzwi, zatrzaskując je, gdy się śmiał.

Kiedy ulokował się na miejscu kierowcy, mogła zobaczyć bezczelny uśmieszek na jego twarzy, gdy odpalał samochód. – Przynajmniej twój tyłek jest odpowiednio idealny.

- Oh, to dobrze – powiedziała z sarkazmem. - Naprawdę miałam nadzieję, że tak pomyślisz. Jeśli byś tego nie zrobił, całe moje życie prawdopodobnie ległoby w gruzach.

- Drażliwa.

- Zboczeniec.

- Każdy facet żyjący na tym świecie jest zboczony, Rae. – Harry spojrzał na nią w trakcie jazdy, całkowicie wzburzony jej opinią. Zapięła pasy, ale jeśli zauważył, to nic nie powiedział. – Po prostu wybrałem żyć z tym będąc szczerym, w przeciwieństwie do innych. To na tych cichych powinnaś uważać.

- Dopiero co myślałam, że facet, który cię obserwuje i nie widzi w tym nic złego, jest gorszy.

- Tak? A myślisz, że co robią prześladowcy?

Rae zamilkła na chwilę, analizując to. Skrzyżowała ramiona i zgarbiła się na siedzeniu jak dziecko. – Uwaga przyjęta.

Zarechotał; nisko i szorstko. Lubiła jego śmiech. – Może gdybyś częściej mnie słuchała, nie byłabyś odurzona i podrywana przez kompletnych dziwaków w klubie, prawda?

- Jeśli bym cię słuchała - powiedziała, zerkając na niego. – To prawdopodobnie byłabym jak każda inna dziwka, która jest urzeczona twoimi słodkimi słówkami i wymyśloną inteligencją.

Uniósł brwi, jednak był skupiony na drodze. – Uwaga przyjęta.

Rae próbowała pominąć fakt, że przedrzeźniał ją. Dziewczyna nie mogła zrozumieć, czy lubi to ich przekomarzanie, czy jest przez to porządnie rozdrażniona. Czasami wymiana zdań między nimi była zbyt miła, trochę jak słowa używane w filmach.

Wszystko w relacji Harry’ego i Rae dezorientowało ją.  To było tak jakby jedna połowa jej mózgu myślała o nim dobrze, natomiast druga połowa była wstrząśnięta. Chłopak prowadził wojnę przeciwko niej i przez to jej proces myślowy ostatnio pracował niezwykle ciężko. Najtrudniejsze bitwy do pokonania były zawsze wewnątrz i Rae zmagała się z odkryciem, która strona zwyciężyła.

Wyglądając przez okno, obserwowała jak przemija sceneria. Harry włączył radio, a dźwięk Pink Floyd wypełnił samochód. Przeniosła na niego wzrok, by zobaczyć jak do rytmu bębni palcami o kierownicę. Więc on też miał dobry gust co do muzyki, kolejna niespodzianka na liście, którą zrobiła dla pana Harry’ego Stylesa.

Po chwili jazdy z niczym innym jak tylko muzyką, zatrzymali się gdzieś. Wytężyła wzrok, zaskoczona, że odpłynęła myślami tak daleko, że nie zauważyła jak zaparkowali przez bardzo jasnym i oświetlonym wesołym miasteczkiem.

Obrazek znajdujący się przed nią niemal zapierał dech w piersiach. Powoli wychodząc z auta, spojrzała w górę, oglądając wszystkie światła i kolory, dźwięk śmiechów i radości wypełniał jej uszy. Diabelski młyn błyszczał na tle ciemnego nieba, a kolejka górska pomykała w dół stoku, aż z daleka docierało do nich echo krzyków.

Podekscytowanie i aprobata przepełniły Rae, gdy ruszyli do przodu, jej spojrzenie przez cały czas skupiało się na widowisku. Nie była w wesołym miasteczku odkąd była dzieckiem, ale pamiętała jak wspaniałe to było, jak niezwykły był smak tłustego jedzenia, jak przejażdżki sprawiały, że jej żołądek się wykręcał.

- Jestem pod wrażeniem – przyznała Harry’emu, zerkając na niego. Posłał jej ironiczny uśmieszek jak gdyby wiedział, że jej zaimponuje. Miała przeczucie, że on dokładnie wiedział jak sprawić, by była pod wrażeniem i martwiło ją to, że nie wiedziała jak zrobić to samo w zamian. – Nie postrzegałam cię jako osobę lubiącą wesołe miasteczka.

- Bo taką nie jestem – przyznał, wskazując, by zaczęli iść. – To zniszczyłoby mój twardy wizerunek i przyniosłoby mi złą reputację.

Zaśmiała się lekko, słysząc jego żart. – Więc dlaczego wesołe miasteczko?

- Ponieważ luksusowy obiad by na ciebie nie podziałał. Masz wszystkie pieniądze świata, pokazanie szpanerskich, drogich rzeczy by ci nie zaimponowało.

- Więc starasz się mi zaimponować?

- Wychodzi na to, że to działa.

Podążając za nim, czekali w kolejce po bilety i kłócili się nad zapłaceniem za nie. Ostatecznie wygrał Harry, ponieważ sprzeczka naruszyła poważny ton i Rae poddała się, gdy zobaczyła przebłysk gniewu w jego oczach. Nie zapomniała dnia, w którym przygwoździł ją za zabranie jego alkoholu.

Pamięć również uderzyła w jej ciekawość, zdając sobie sprawę, że nie wydawał się być pijany przez te ostatnie kilka dni, w których się z nim spotkała. Ta myśl tak dziwnie ją zaatakowała, ale dziewczyna nie zamierzała go o to pytać. Nie chciała go zdenerwować, ponieważ mimo że miała przeczucie, że w pewien sposób byli przyjaciółmi, to jego temperament  nie musiał być dla niej oszczędzony.

Pierwszą rzeczą, jaką zrobili było udanie się na samochodziki. Rae uważała, że niezwykle trudne było zwracanie na nie uwagi, gdy tyle piękna było dookoła, ale poradziła sobie, uważając wystarczająco długo, by wielokrotnie uderzać w samochodzik chłopaka, wykrzykując obelgi i śmiać się do rozpuku z ich wygłupów.

Po zderzaniu się autami, założyli się, kto zje najokropniejsze jedzenie i pójdzie na kolejkę bez wymiotowania. Więc oczywiście, oboje wpychali sobie do ust ciasta i watę cukrową oraz pochłaniali absolutnie wszystko, co miało w sobie cukier, zanim pobiegli, by z zapałem wpakować się na to ustrojstwo.

Po kilku minutach jazdy, oboje jęczeli, opierając się o siedzenia i trzymając za brzuchy. Zaledwie minutę później, wyszli, zataczając się i opróżnili zawartość swoich żołądków, ogłaszając remis. Było to kompletnie idiotyczne z ich strony, ale oboje śmiali się z tego przez resztę wieczoru.

Rae nie mogła przypomnieć sobie, kiedy ostatnim razem tak dobrze bawiła się, zachowując się jak dziecko. Była również skonfundowana, jak spokojny był Harry. To była ta strona jego, której nigdy wcześniej nie widziała. Śmiał się i nigdy w życiu nie zgadłaby, że miał w sobie wewnętrzne demony, że miał w sobie coś, co było niebezpieczne. Jego groźna strona była dzisiaj ukryta, co ją jednocześnie martwiło i uszczęśliwiało.

- Diabelski młyn! – wrzasnęła, wskazując na ogromne koło, które unosiło kupę ludzi. Harry śmiał się z niej, przytakując, gdy skinął, by prowadziła, co zrobiła z radością.

Czekali w kolejce przez kilka minut, zanim w końcu zostali wpuszczeni do swojej własnej kabiny, siadając koło siebie. Powoli zaczęli kierować się ku górze, przez co Rae była rozentuzjazmowana. Chciała zobaczyć powierzchnię wesołego miasteczka z wysoka, wiedząc, że będzie to piękny widok.

Palcami bębniła o swoje nogi, jej opuszki wręcz swędziały, by narysować rzeczy, które przed sobą widziała. Było tu tak wiele kolorów, które mogłaby użyć, by przedstawić to, co widzi, tak wiele jasnych pasteli, z których nigdy wcześniej nie korzystała. Przygryzła wargę, starając się zapamiętać każdy cal tego obrazu.

Wyczuwając jej myśli, Harry zaśmiał się. – Wręcz umierasz, by to namalować, prawda?

- Nie uwierzyłbyś.

- Kiedy zaczęłaś rysować?

- Gdy byłam mała. Moja mama zwykła szkicować, ale zawsze uparcie twierdziła, że byłam lepsza od niej.

- Dużo rysowałaś, kiedy zmarła, prawda?

Rae zacisnęła zęby. Wkraczał w temat, o którym nie chciała rozmawiać. Więc zamiast mówić o malowidłach i rysunkach, które zaśmiecały jej dom, wyrażając jej przygnębienie i ciężki okres, przez który przeszła, zapytała: - Kiedy zacząłeś pić? Robisz to, gdy jesteś smutny?

Nie patrzyła na niego, ale czuła jak nagle się uniósł, jego cień majaczył nad nią, gdy się do niej odwrócił. Kiedy nie odpowiedział, obróciła się w jego stronę, ale szybko tego pożałowała.

Spojrzeniem ciskał pioruny, gdy na nią patrzył, jego postawa była wyprostowana. Starała się utrzymać spokojną twarz, ale jej serce przyspieszyło tempo, gdy gniew wykrzywiał jego przystojną twarz; to było przerażająco piękne.

- Nie możesz zadawać takiego rodzaju pytań – warknął, jego głos pomrukiwał z groźbą. – I przestań myśleć z takim tonem, że jesteś bogata i potężna. Nie jestem jakąś zabawką, którą trzeba naprawić.

- Nigdy nie powiedziałam, że-

- Ale pomyślałaś! – Praktycznie wrzasnął na nią, przez co wzdrygnęła się. – Wy wszystkie kurwa bogate dziewuchy widzicie coś i od razu chcecie zrobić z tego ideał, chcecie to poprawić. Dobrze mi z tym jaki jestem, a ty skupiasz wzrok na wyimaginowanych problemach.

Rae nic nie powiedziała. Zamiast tego podniosła się i poszła w kierunku miejsca z dala od niego, nie chciała siedzieć gdziekolwiek blisko. Wiedziała, że czuł się oceniany, ale on robił jej tą samą rzecz, nazywając ją ‘bogatą dziewuchą’ i zakładając, ze próbuje go naprawić, kiedy jedyne, co robiła, to unikanie mówienia o sobie samej.

- A teraz zamierzasz siedzieć z dala ode mnie i dąsać się jak bachor – zadrwił, potrząsając głową. Mogła powiedzieć, że teraz gniew rozwijał się w jego wnętrzu, jego głos nabrał wrednego charakteru. – Mamusia nie nauczyła cię, że przeprasza się, kiedy jest się w błędzie?

- Nie, nie nauczyła – warknęła na niego, gotując się ze złości. – Ponieważ nie żyje, w razie jakbyś nie zauważył. Twoi rodzice nie nauczyli cię, że szanuje się śmierć albo że nigdy nie krzyczy się na dziewczyny? Nie, nie zrobili tego, ponieważ prawdopodobnie byłeś zbyt pijany, by ich usłyszeć.

Harry susem znalazł się naprzeciwko niej, Rae przez zaskoczenie zaczęła dyszeć, gdy chwycił w dłonie jej nadgarstki, ściskając je i przygwożdżając przy jej bokach. Odchyliła się do tyłu, gdy patrzył na nią z ukosa, jego spojrzenie wyrażało niepohamowaną wściekłość. Wiedziała, że przesadziła, ale jej mechanizm obronny był zbyt szybki, zbyt impulsywny.

- Powtórz to. – Jego głos brzmiał jak milion grzmotów, dudniących z daleka. – Nazwij mnie ponownie pijakiem. Jeszcze raz udaj, że znasz moje życie. Jestem prawdziwie zainteresowany, by usłyszeć, jakie masz o mnie błędne założenia.

- Puść mnie – odpowiedziała, odwracając od niego wzrok, próbując ukryć strach. Czuła jak jej warga drży, czuła też silny uścisk na nadgarstkach. Zaczynało ją boleć i poruszyła nimi, ale jedynie jeszcze bardziej zostały zaciśnięte. – Harry, puść mnie.

- Nazwij mnie ponownie pijakiem.

- Harry, puść mnie.

- Powiedz to ponow-

- Puść mnie! – wrzasnęła, zaskakując zarówno samą siebie jak i chłopaka, który ją trzymał. Od razu zabrał ręce, po czym gwałtownie usiadł naprzeciwko niej, mrugając, zaskoczony jej wybuchem.

Rae siedziała naprzeciw niego, czując siłę, gdy pocierała nadgarstki, nie chcąc napotkać jego spojrzenia. Nie chciała pokazywać mu jak bardzo bała się go w tym momencie, ale zmagała się z okazywaniem każdej innej emocji.

Przez chwilę uświadomiła sobie, że znajdują się na samym szczycie diabelskiego młyna. Wszystko, co było poniżej, błyszczało i skrzyło się, ale już dłużej nie wywoływało na niej pożądanego efektu. Zamiast zachwycać się widokiem, jedyne czego teraz chciała, to zjechać na dół i odejść od chłopaka znajdującego się przed nią, który ją przerażał i ekscytował w tym samym czasie.

- Przepraszam – powiedział cicho, z powrotem zwracając na siebie jej uwagę. Siedział na brzegu krzesełka, spoglądając na nią spod grubych rzęs, sprawiając wrażenie dziecka. Wyglądał jakby było mu przykro, furia sprzed chwil oczyściła jego twarz. – Za to, co powiedziałem o twojej mamie.

Rae pociągnęła nosem, próbując wyglądać na obojętną. Moment, w którym chciała go narysować, zniknął. Nigdy nie chciała zobrazować chwili, w której była nim przerażona. – Przepraszam za nazwanie cię pijakiem.

Naprawdę było jej za to przykro, ale to nie powstrzyma faktu, że tak właśnie myślała. Zdecydowała również, że stanowczo miał problem z wściekłością, co prawdopodobnie było wynikiem brutalnych rzeczy, które o nim słyszała i było to odpowiedzialne za jego nagły wybuch.

- Ale wiesz – powiedziała cicho, skanując jego spokojną postawę. – Jak na kogoś, kto nienawidzi bycia ocenianym, jesteś okropnym osądzającym.

♠ ♠ ♠

hej misie! znowu się kłócą, eh. ten  krzyknie, ta się odszczeka... ale chyba właśnie w tym ich urok, prawda? ;>

rozdział miałam dodać jutro, ale przecież i tak nikt tego by jutro nie przeczytał, co nie? każdy się będzie gdzieś szykował, tylko ja, jak ten ostatni noł lajf zostanę w domu XD ale spokojnie, mam piccolo, będzie impreza XD

dobra, a teraz tak na poważnie. razem z @yo_payno chciałyśmy życzyć Wam szczęśliwego nowego roku! wspaniałej zabawy do białego rana, smacznego szampana i zero kaca następnego dnia! ;D aby ten nowy rok był jeszcze lepszy niż ten mijający, a Wasze postanowienia noworoczne wypaliły! <3

oby w nowym roku było Was tu, na burnie, jeszcze więcej! <3 

BAWCIE SIĘ JUTRO DOBRZE! NIE BĄDŹCIE TAKIMI NOŁ LAJFAMI JAK JA! XD

buziaki! <3

@another_camille 

PS jeśli potrzebujecie twitter packów, to zapraszam do mnie, bo troszkę mi się nudzi ;x -----> TUMBLR