6: 'Should Have Listened'

♠ ♠ ♠

Please keep chasing me

You southern constellations got me so dizzy

It's cold but you pretend that you are warm with me

Before I get you home you're nearly frozen

But I'll never let you freeze without me

Oh, No

-Southern Constellations, Pierce The Veil

  Rae zesztywniała, każdy mięsień jej ciała napinał się ze wstrętem i nienawiścią. Uczucie, jakby zaciskała każde ścięgno i włókno, gdy badawczo wpatrywała się w półmrok klubu, niepewna jakim cudem była zdolna do ustalenia położenia jej najmniej ulubionej osoby. To tak jakby miała zamontowany radar na dupków, który akurat nawalił.

Poczuła jak Niall prostuje się za nią, po czym robi krok do przodu i zajmuje miejsce obok niej, tym samym odsuwając dłonie od jej talii. Odwróciła spojrzenie od Harry’ego, spoglądając na chłopaka z którym tańczyła, zauważając sposób, w jaki na nią patrzył, co ją zaskoczyło. Dlaczego nagle przerwał kontakt?

Potrząsając głową, zdecydowała się tym nie przejmować. Nawet pomimo tego, że była po brzegi wypełniona alkoholem i ciągle mogła poczuć jego ciężkie działanie, nie chciała znajdować się bliżej niż trzydzieści metrów od kogoś takiego jak Styles i wolałaby, żeby nie zechciał tego zrujnować.

Ruszyła się chwiejnie, idąc do Trystan i próbując przekrzyczeć muzykę, by oznajmić jej, że nie zostaje, jeśli Harry tu jest. Jednak była ona jednocześnie zbyt pijana i zbyt pochłonięta tańcem, by zrozumieć albo przynajmniej postarać się zrozumieć, co Rae do niej mówiła, powodując u niej niezadowolenie. Nie chciała znowu jej zostawiać; czuła się jakby ostatnio robiła to cały czas.

Kiedy Rae w końcu burknęła coś z rozdrażnieniem, przyjaciółka zrozumiała aluzję i przestała się ruszać, zaciskając dłoń wokół jej nadgarstka i zaprowadziła ją do baru, gdzie wreszcie mogła usłyszeć, co dziewczyna próbowała jej powiedzieć.

- Wychodzimy – oznajmiła, z tonem nieznoszącym sprzeciwu. Trystan nie wyglądała jakby zamierzała odrzucić ten pomysł, lecz rzucała nerwowe spojrzenia nad jej ramieniem. – Proszę powiedz mi, że on tu nie idzie.

- Kto idzie? – Nieco bełkotliwie zapytał niski głos. Dłonie Rae zacisnęły się, a potem rozluźniły, gdy odwróciła się, by spojrzeć w parę zielonych, błyszczących oczu. Ciemność klubu, która ich otaczała, sprawiła, że były one jeszcze bardziej piękniejsze, ale równocześnie bardziej zatrważające przez ich intensywność. – Louis zmusił cię, byś tu przyszła, prawda?

Dziewczyna zmrużyła na niego oczy. – W przeciwieństwie do ciebie, twoi przyjaciele rzeczywiście wydają się być warci tego, by spędzać z nimi czas.

- Nic o mnie nie wiesz.

- I naprawdę wolałabym, żeby tak pozostało. A teraz zejdź mi z drogi.

Przepchnęła się obok niego, nie mając w zamiarze być aż tak nieprzyjemna, ale nie mogła się powstrzymać. Coś w nim ją przerażało, więc zachowała się bardzo złośliwie i niegrzecznie. Odkryła, że jeśli stawisz czoła czemuś, co cię przeraża, z opryskliwą odzywką na ustach, to w większości przypadków zostawi cię to w spokoju. Lecz to widocznie na niego nie podziałało, ponieważ chwycił jej nadgarstek, zanim mogła odejść wystarczająco daleko. – Naprawdę nie lubię, kiedy tak  robisz.

Starała się nie spojrzeć w dół na uchwyt na jej przegubie; był ekstremalnie mocny. – Jeśli mógłbyś być tak uprzejmy i mnie puścić.

- Jeśli – wybełkotał, opierając się o blat, nie wypuszczając jej ręki. – Mogłabyś mi powiedzieć, co jest ze mną nie tak, że tak bardzo mnie nienawidzisz? Szczerze, kobieta twojego kalibru powinna być szczęśliwa, będąc z kimś takim jak ja.

- Jeśli nie puścisz mojego nadgarstka, nie spodoba ci się rodzaj kalibru, który otrzymałam – warknęła. Wiedziała, że groźba nie należała do najlepszych rzeczy, ale nie mogła się powstrzymać.

Uśmiechnął się leniwie, sprawiając, że zaczęła zastanawiać się, czy aby czymś się nie odurzył. Pachniał alkoholem i wodą kolońską, ale mimo to nadal był pociągający. Zanim Harry mógł odpowiedzieć na jej groźbę, barman postawił drinka na ladzie i przesunął go w stronę Rae, kompletnie nieświadomy, że była uwięziona w silnym uścisku innego chłopaka. – To od tego mężczyzny na drugim końcu baru – powiedział, gestem wskazując przestrzeń za Harrym. Wyciągnęła szyję, dostrzegając bardzo atrakcyjnego faceta, który skinął głową w jej kierunku. – Powiedział, że to na jego koszt.

Podziękowała mu z uśmiechem, po czym odszedł. Harry w końcu puścił jej rękę, obserwując jak ochoczo unosi szklankę i kilkoma łykami opróżnia zawartość, nawet jej nie smakując. Jego oczy zabłysnęły z dezaprobatą. – Nie powinnaś tego pić.

- Kim ty jesteś, żeby mówić mi, co mam robić?

Parsknął. – Mężczyzną i to mężczyzną, który wcześniej wyszedł właśnie by się napić. Dziewczyna nigdy nie powinna przyjmować drinków od nieznajomych. Nie wiesz, co jest w środku.

- Przepraszam, ale nie sądzę, że wszyscy faceci dosypują czegoś dziewczynom tak jak ty – zadrwiła, rozglądając się wokół i zauważyła, że jej pijana i podekscytowana przyjaciółka znowu znajduje się na parkiecie, ściśnięta między Louisem a Niallem. Przygryzła wargę, zastanawiając się czy powinna ją zostawić. – A teraz, jeśli mi wybaczysz..

Harry nic nie odpowiedział, podczas gdy Rae zataczając się podeszła do Trystan, mamrocząc, że wychodzi i że zobaczą się rano. Po piętnastu minutach kłótni o to, czy opuszcza klub, Trystan, Louis i Niall zostawili na jej policzkach szybkie całusy, co sprawiło, że zachichotała lekko, zanim skierowała się w stronę wyjścia.

Na zewnątrz, na chłodnym powietrzu, poczuła, że jest jej niezwykle gorąco. Mrugając kilkakrotnie, zauważyła, że rzeczy wokół niej zwalniają i zaczyna czuć się bardzo dziwnie, jakby nie mogła nawet stwierdzić, gdzie jest góra, a gdzie dół.

Miała zamiar zamówić taksówkę do domu, ale gdy tylko weszła na chodnik, zapomniała, dlaczego się tam w ogóle znalazła, więc zdecydowała iść bez celu wzdłuż drogi. Jej głowa robiła się ciężka, aż w końcu przechyliła się sennie na bok, a stopy z ledwością zdołały powstrzymać jej niezdarność.

Zielone oczy dziewczyny zwróciły się ku górze, gdy zaszła nieco dalej, zataczając się i podtrzymując się ściany. Zauważyła jak piękne były gwiazdy, obserwowała jak migoczą, a konstelacje wirują wokół siebie, jednak nie miało to dla niej żadnego sensu. – Gwiazdy – wymamrotała do samej siebie, z wigorem potrząsając głową. – Nie rozumiem, co mówicie, gwiazdy. Nie macie sensu.

- Oh, jasna cholera – usłyszała, jak powiedział jakiś głos, ale była zbyt zajęta słabym mruganiem, by usłyszeć ten dźwięk. Jej słuch wydawał się być uszkodzony, gdy próbowała posłuchać gwiazd. – Rae, Rae.

- Nie łapię, dlaczego gwiazdy są takie głośne – narzekała, zasłaniając uszy i zamykając oczy. – One i tak nie mają sensu. To znaczy, no weź, ci idioci naprawdę nie wiedzą, co robią.

Coś trzymało ciasno jej ramię, ale nie mogła skupić swojego wzroku, będąc niezwykle zdezorientowaną i kompletnie oszołomioną. Jej świat zaczął się przekrzywiać i czuła jak upada, co spowodowało, że wyciągnęła rękę, by chwycić się tego, co ją trzymało. Było to silne i napięte, ale mimo wszystko sprawiło, że czuła się bezpiecznie jakby gwiazdy już więcej na nią nie krzyczały.

- Kurwa. Zabiorę cię do domu.

- One nie mogą iść – wymamrotała, nie mając już siły w nogach. Więc opierała się o coś, co pachniało bardzo dobrze i bardzo mocno. – Nie pozwól, by gwiazdy się zbliżyły.

*

Harry widział ją już w momencie, gdy wszedł do pomieszczenia, chociaż był pewien, że nie było człowieka, który wszedłby tam i jej nie zauważył. Tańczyła naprzeciwko Nialla, jej biodra poruszały się kusząco, gdy ją obserwował, rąbek sukienki podwinął jej się do góry i odsłonił jedwabiste nogi. Ciemna plątanina czekoladowych włosów opadała na ramiona, loki były dzikie i piękne.

A potem spojrzała na niego, muzyka i rytm opuściły jej twarz, zastępując to grymasem, a boleśnie niesamowite ruchy przeobraziły się w sztywno stojącą postawę. Coś w jego wnętrzu zapaliło się z gniewem przez fakt, że nie zatańczyłaby tak dla niego i że odmawia mu, by widział ją w tej czynności.

Od tamtej pory, gdy widział Rae na imprezie noc wcześniej, coś w niej przykuwało jego uwagę. Poza tym, że miała oszałamiające cechy, posiadała także w sobie tę iskrę jakby była bardzo porządną dziewczyną wychowaną w porządnym świecie, ale mającą w sobie ten rodzaj ognika, który sprawiał, że gryzła.

Oczywiście, Harry od razu wiedział, że go nienawidzi, co było dla niego bardzo niespotykane. Większość dziewczyn nie miała u niego szans, nawet jeśli się na nie spojrzał, ale ona… wiedział, że zdobycie jej będzie absolutnie niemożliwe, mimo że był pewien jak cholera, że zamierza spróbować.

Zacisnął pięści na widok Nialla tańczącego z nią, po czym zaczął się zastanawiać, czy nie wkroczyć tam i nie wszcząć bójki z tym chłopakiem. Blondyn doskonale wiedział, że Harry wariował na samą myśl, że Rae go nie lubi, a teraz tak po prostu zabierał ją od niego. Nic z tego się jednak nie stało, bo przeszła przez parkiet.

Rae i Harry wymienili kilka zdań prowadzących do kłótni i pomimo tego, że ostrzegł dziewczynę, by nie piła drinka, którego kupił dla niej ten mężczyzna przy barze, i tak go wypiła, więc puścił ją. Jeśli nie chciała posłuchać jego rady, zamierzał pozwolić jej odkryć tę trudniejszą drogę, którą było bycie naćpanym.

Doświadczony chłopak czekał, gdy rozmawiała z przyjaciółką na parkiecie, wykorzystując ten czas na przeskanowanie twarzy faceta, który zafundował jej drinka. Był jednym z tych bogatych kolesi, którzy najwyraźniej po raz pierwszy próbowali odurzyć dziewczynę. Harry zakodował w pamięci jego twarz, mając wielki zamiar potem mu nogi z dupy powyrywać, by dać mu nauczkę.

Popijając whiskey, czekał około dziesięciu minut, aż Rae przeszła przez drzwi, zanim zdążył odstawić pustą szklankę i rzucić pieniądze na ladę. Wiedział, że nie odejdzie zbyt daleko i prawdopodobnie znajdzie ją gdzieś na ziemi czy przy ścianie, mającą halucynacje czy po prostu nieprzytomną przez odurzenie narkotykowe.

Kiedy ją znalazł, była trzy przecznice dalej, co było całkiem imponujące, biorąc pod uwagę jej szpilki. Opierała się o ceglany mur, jej tęczówki miały dziwnie turkusowy kolor, gdy wpatrywała się w niego, mamrocząc do siebie coś o gwiazdach. Musiał bardzo się postarać, by się nie roześmiać, wiedząc, że to wcale nie było śmieszne.

Zdecydował, że nadszedł czas, by coś zrobić, kiedy zaczęła kłócić się z niebem, więc podniósł ją. Gdy jej głowa uderzyła o jego pierś z głuchym odgłosem, poczuł jak na jego usta wkrada się złośliwy uśmieszek i powiedział ‘A nie mówiłem?’

Jej odpowiedzią było: ‘Nie pozwól, by gwiazdy się zbliżyły.’

Wdzięczny, że była lekka, zaniósł ją to swojego auta, wsuwając na miejsce pasażera i zamykając drzwi. Osunęła się na nie nieco, zamknęła oczy, ale powieki nadal drgały energicznie. Niespójne zdania wypływały z jej ust w cichym szepcie.

Droga do jej domu należała raczej do nudnych, przez fakt, że jedyną osobą, którą miał za towarzystwo, była dziewczyna pod wpływem tabletki gwałtu. By się rozerwać, przeskanował każdy centymetr jej ciała, zauważając, że jej nogi były właściwie całkiem długie przy jej niskim wzroście, za to tułów był krótki.

Część Harry’ego była niezwykle rozdrażniona, że musiał się nią zajmować. Jeśli by tylko go posłuchała, równie dobrze mogłaby wrócić do domu na własną rękę i nie potrzebowałaby niańki. Jeśli to byłaby jakakolwiek zwykła dziwka, nie obchodziłaby go; chciał tylko, by poczuła się absolutnie idiotycznie, kiedy zda sobie sprawę, że to on jej pomógł.

Dojeżdżając już do jej domu, podniósł ją z siedzenia, a jej wiotkie ciało nie było ani trochę ciężkie. Nonszalancko przeszedł przez podjazd i wszedł na werandę, gdzie na chwilę posadził ją na podłodze, by wygrzebać z jej torebki klucze. Znalazł je z łatwością i otworzył drzwi, z powrotem szybko ją podnosząc i wnosząc do środka.

- Wpuściłeś gwiazdy? – zapytała i było to pierwsze zdanie, które mógł zrozumieć przez ostatnie piętnaście minut. Przyłapał się na śmianiu z niej, ale nie mógł się powstrzymać. – Bo ja nie chcę ich. Były dzisiaj naprawdę gadatliwe. Zamknąć się!

- Dobry Boże – mruknął, zbyt spokojny, by użerać się z jej dziecinnym zachowaniem. Nie wiedząc, co jeszcze zrobić, wszedł z nią na górę i sprawdził oba pokoje, potem decydując się na ten, który wyglądał na jej; były tam książki porozrzucane po całym łóżku, a Trystan nie wyglądała na taką, która czyta cokolwiek.

Wiedząc, że i tak nie może teraz zbyt wiele teraz poczuć, rzucił ją na łóżko, mrugając, gdy wydała z siebie mały pisk. Zapomniał, że w tym stanie wszystko odczuwało się inaczej i prawdopodobnie wydawało jej się, że spada w czarną dziurę.

Harry stał tam, gdy leżała rozciągnięta na łóżku, mamrocząc. Jej włosy rozkładały się półkoliście na pościeli i nawet pomimo tego, że wyglądała jak jeden wielki chaos, nie mógł nic na to poradzić, ale czuł potrzebę, by się nią teraz zaopiekować. Próbował postanowić czy przebrać ją czy nie, ale w końcu się nie zdecydował. Wystarczająco krzyczałaby rano, gdyby tak się stało.

Podchodząc do kanapy w jej pokoju, ściągnął koszulkę i położył się wzdłuż niej, obserwując. Aby jej się polepszyło, musiała się wypocić, a gdy obserwował jak porusza się i plącze w prześcieradłach, wiedział, że na pewno da radę

- Może następnym razem posłuchasz – wymamrotał ze złością, krzywiąc się, gdy próbował się ułożyć.

♠ ♠ ♠

Rae, ty uparciuchu!

myślę, że powoli zaczyna się rozkręcać, co Wy na to? ;) 

możecie to potraktować, jako taki malutki prezencik ode mnie na Mikołajki <3

czaicie, że już niedługo święta? *.* djhbamsjfkhgfbhkfa jaram się! dobra, nieważne, dajcie znać, co myślicie o rozdziale!

WESOŁYCH MIKOŁAJEK! <3

@another_camille

ps. wiem, że są małe problemy z szablonem, trochę niewygodnie się czyta itp., ale mam dobrą informację! zamówienie na nowy szablon zostało już złożone i co najważniejsze zostało przyjęte, dlatego niedługo będzie lepiej! wytrzymamy, prawda? ;)  

edit: zrobię sobie małą reklamę.  chciałam tylko powiedzieć, że czasami robię twitter packi i tym podobne (tutaj: tumblr ), dlatego jeśli ma ktoś chęć, żebym coś dla niego zrobiła, napiszcie do mnie proszę na twitterze :)