8: 'Forgiving A Drunk'

♠ ♠ ♠

I wanna be drunk when I wake up

On the right side of the wrong bed

And never an excuse I made up

Tell you the truth I hate

What didn't kill me

It never made me stronger at all.

- Drunk, Ed Sheeran

Słońce promieniowało jasnym blaskiem, gdy dwie dziewczyny szły przez park, obie skupiały wzrok na sześciolatce kroczącej tuż przed nimi. Lily była małą kuzynką Rae, która była dla niej całym światem. Zrobiłaby dla niej wszystko, często postrzegano młodszą dziewczynę jako jej siostrę.
Trystan zachichotała, gdy Lily odwróciła się twarzą do nich. Jej jasnoniebieskie oczy śmiały się, gdy wzięła ostatni kęs rożka po lodzie, a porządny chrzęst zabrzmiał w ich uszach. Rae uśmiechnęła się do Lilly, niepewna, co zrobiłaby bez tej małej dziewczynki w swoim życiu; przynosiła jej radość, kiedy nikt inny nie mógł.

Był wczesny poranek, dzień po obudzeniu się z Harrym w domu. Dziewczyna próbowała wyrzucić z głowy widok chłopaka. Ale bez względu na to jak bardzo się starała, cały czas o nim myślała, czy to o jego lekceważącym zachowaniu, czy też zastanawiając się nad jego urodą. Zwyczajnie tego nienawidziła. Po opowiedzeniu Trystan, co się wydarzyło, ona także miała trudności ze zrozumieniem, co się działo, a potem przeprosiła za bycie złą przyjaciółką i za to, że nie wróciła z nią do domu już drugi raz z rzędu. Mimo, że jej tego nie powiedziała, Rae zaczynała się domyślać, że jej najlepsza przyjaciółka zauroczyła się w Louis’ie, co było powodem jej ostatniego zachowania.

Strużka roztopionych lodów spłynęła po twarzy Lily, na co Trystan się roześmiała i wyciągnęła z torebki serwetkę, wołając kuzynkę Rae, by ją wytrzeć. – Więc usłyszałaś dzisiaj od niego cokolwiek? – zapytała, ścierając słodkości z buzi młodszej dziewczynki. – Na przykład przeprosiny za praktyczne posiniaczenie cię?

Rae przygryzła wargę, pozwalając Lily wsunąć dłoń w jej własną. Jej rączka była tak mała w porównaniu do jej, co było zabawne, biorąc pod uwagę fakt, że także miała drobne dłonie. – Nie, ale wolę, żeby zostało tak, jak jest. Nikt nigdy nie był tak istotny w moim życiu. I nie jestem pewna, co jest tego powodem.

- Nieważne, czy zbieg okoliczności czy przeznaczenie, ale cokolwiek wybierzesz, faktem pozostaje to, że on mnie przeraża.

Przytaknęła, przenosząc wzrok na przyjaciółkę. – Więc zakładam, że Louis cię nie przeraża?

Podczas gdy Rae już by się zarumieniła, słysząc taki zarzut, Trystan uśmiechnęła się znacząco, spoglądając na nią, ponieważ wiedziała, gdzie zmierza z tym pytaniem. Blondynka normalnie była bardzo bezpośrednia, jeśli chodziło o chłopaków, nie miała nic do ukrycia. Zawsze taka była. – Cóż, jest gorący, to po pierwsze – skomentowała, kiwając głową. – Ale nie był dokładnie tym, kim myślałyśmy, że jest. Nie jestem jeszcze pewna, co to jest… ale chcę się tego dowiedzieć.

- Dopóki jesteś ostrożna…
Trys uśmiechnęła się, układając dłoń na jej ramieniu, by pocieszyć dziewczynę. Rae poczuła ulgę, widząc zrozumienie na twarzy przyjaciółki, wdzięczna, że nie wynikła z tego żadna kłótnia. – Rozumiem, dlaczego się o niego martwisz. Nie znamy go zbyt dobrze, a rzeczy, które już o nim wiemy – nie rozumiemy ich. Przysięgam, że już nieco posuwam się do przodu i jeśli schrzanię, możesz mnie porządnie pobić.

Rae zaśmiała się. – Zapamiętam to sobie. A teraz, co powiesz na to, by zabrać cię do domu, Lils? Twoja mamusia wkrótce będzie na ciebie czekać.

Lily zmarszczyła brwi, machając warkoczykiem, gdy potrząsnęła głową. – Ale ja chcę spędzić z wami cały dzień!

Rae pochyliła się i wzięła dziewczynkę w ramiona, gdy kierowały się w stronę samochodu. Dziecko schowało twarz w zagłębienie jej szyi, powodując że ta się uśmiechnęła. – Chciałabym, żebyś była ze mną cały dzień, ale muszę iść do pracy, Lils.

- Dlaczego pracujesz?

Nie mogła pojąć, w jaki sposób umysł sześciolatki wymyśla takie pytania. – Pracuję, ponieważ muszę nabrać odpowiedzialności, głuptasku.

Jej słowa były bardzo prawdziwe. Tak naprawdę nie potrzebowała pracy, biorąc pod uwagę fakt, że ojciec mógł zapewnić jej wszystko, czego potrzebowała. Po ukończeniu szkoły, nie udało jej się zdecydować, co pragnie robić, więc nie chciała marnować pieniędzy na szkołę, póki nie będzie wiedziała, czym chce się zajmować. O dziwo, tata nie zezłościł się na jej brak chęci do edukacji; widział sens w nietrwonieniu pieniędzy, ale również sugerował jej, że ostatecznie musi pójść na studia. Więc zaczęła pracować w sklepie muzycznym niedaleko od jej domu i zdecydowała wziąć rok przerwy, by odkryć, co zamierza robić w przyszłości. Dr. Bastian na początku nalegał, by nie pracowała, mówiąc, że to nie ma sensu. Ale Rae była typem dziewczyny, która cieszy się pracą, z utęsknieniem czekając na uzyskanie odpowiedzialności. Co dodatkowo upewniało ją, że nie marnuje roku na robieniu absolutnie niczego.

Podrzucając Lilly do jej matki, żegnając się buziakiem i machając, przyjaciółki skierowały się z powrotem do domu. Trystan także pracowała tego wieczora jako hostessa w prestiżowej restauracji. Chociaż nie płaciła czynszu, wykorzystywała pieniądze na kupowanie sobie rzeczy i upewnianiu się, że oszczędza pieniądze na studia w przyszłym roku.

W drodze do domu, w radiu leciało ‘Dani California’ Red Hot Chili Peppers, co spowodowała, że Rae uśmiechnęła się i bębniła palcami o kierownicę. Nie było nic lepszego niż opuszczenie szyb słuchając dobrej muzyki i kiwając głową do rytmu. Choć Trystan nic nie powiedziała, to i tak wywróciła oczami. Zdumiewające były ich kompletnie różne upodobania muzyczne, a Rae nigdy nie potrafiła zrozumieć jak jej przyjaciółka może słuchać Lady Gagi, Kanye Westa czy Justina Biebera.

Będąc już w domu, przebrały się do pracy, a Trystan piała głośno swoje 40 najlepszych kawałków, podczas gdy Rae błąkała się po pokoju, po czym otworzyła okładkę Siddharthy, gdy tamta jeszcze się ubierała. Było tak jak czytanie dobrej książki w jej umyśle, a historia o odkrywaniu własnego siebie dotykała ją do sedna, gdyż czasami ją rozumiała.

W ciągu następnej godziny, dwie współlokatorki rozeszły się w różne strony – Rae ochoczo wychodziła do pracy, natomiast Trystan narzekała. Była niezwykle wolnym duchem, więc często trudno jej było przyjmować od kogoś polecenia. Rae mogła przysiąc, że pewnego dnia Trys będzie szefem czy kimś w tym rodzaju właśnie dlatego, że była w tym dobra.

Pierwsze kilka godzin pracy przebiegło tak jak zwykle, dziewczyna przechadzała się po sklepie i sprzedawała płyty. Gdy ruch się zmniejszył, włączyła swoją własną muzykę i nuciła pod nosem razem z Pink Floyd i Rolling Stones, których głosy wylewały się w głośników, wypełniając jej uszy. Rzuciła okiem na zegarek i zobaczyła, że zostało jej jeszcze około godziny pracy. Miała nadzieję, że już nikt nie wejdzie do sklepu, co oznaczało, że mogłaby skończyć i wyjść wcześniej. Zamykanie nigdy nie było przyjemne, ponieważ kawałek dalej znajdował się bar i podczas nocnych zmian normalne było natknąć się na pijanego idiotę w sklepie, a z nimi nie było żartów.

Siedząc za ladą, wyciągnęła książkę i otworzyła tam gdzie ostatnio skończyła, strony były już żółte przez utlenianie, a wiele kartek miało zagięte rogi przez niezliczone używanie. Rae zawsze, gdy zauważała coś nowego, jakieś pewnego rodzaju prawdy,  to za każdym razem czytała poszczególną powieść od początku.

Nie na długo zagłębiła się w czytanie, ponieważ jej uwagę przyciągnął jakiś hałas. Zmarszczyła brwi, gdy wyprostowała się, by nad półkami dojrzeć szybę i dowiedzieć się, co to za szum dochodził z zewnątrz. Lecz jej niski wzrost uniemożliwił jej zobaczenie czegokolwiek. Zaginając róg kartki, odłożyła powieść, pospieszając w stronę przedniej części sklepu, kiedy hałas się nasilił. Okrążając półki, przechyliła głowę z ciekawością, gdy zobaczyła trzech mężczyzn stojących na chodniku, plecami skierowanymi do sklepu i wrzeszczących na coś po drugiej stronie ulicy. Rae obserwowała ich z lekkim zainteresowaniem, po czym wywróciła oczami. To tylko banda pijaków, wszczynająca z kimś bójkę, a ona nie miała cierpliwości do ich wrzasków. W momencie, gdy się odwróciła, zobaczyła jak odchodzą od okna i przechodzą przez jezdnię, gdzie odpowiedź mogła być słabo słyszana przez szybę. Coś zatrzymało jej ruch, zarówno ciekawość na to, co się działo, jak i na niechęć do odejścia od tej sytuacji, która mogła przerodzić się w coś złego. Oba elementy były powodem, dla którego stała przy oknie na tyle długo, by ujrzeć, że na ulicy wybuchła awantura. Rae była bystrą dziewczyną. Przeszła przez wszystkie klasy na samych piątkach i wyróżniała się łatwym przyswajaniem wiedzy. Ale istniała jedna rzecz, z którą zawsze się borykała. Było to uczenie się jak nie wtykać nosa w nieswoje sprawy, więc gdy nagle wyskoczyła na chodnik, by zainterweniować w walkę, jej brak przemyślenia sprawy ponownie wziął nad nią górę.

- Przestańcie! – wrzasnęła, zdając sobie sprawę, że było tam trzech ludzi przeciw jednemu, mimo że nie mogła zobaczyć ofiary. Wystrzeliła w stronę najbardziej oddalonego mężczyzny, który warknął na nią, mimo że się jąkał. – Ej! Wypad stąd albo zadzwonię na cholerną policję, słyszycie? IDŹCIE DO DOMU.

Rae darła się na nich wszystkich i mimo że drobnej budowy, była wystarczająco silna, by walczyć o tą małą rzecz. Odciągnęła ostatniego faceta i popchnęła go w kierunku reszty jego kolegów. Stała między ofiarą a trzema mężczyznami, lecz potem zdała sobie sprawę, że to może jednak oni byli ofiarami, biorąc pod uwagę ich rany.

- Wynoście się, zanim po kogoś zadzwonię, jasne? – zażądała, kładąc dłonie na biodrach. Usłyszała jak ktoś za nią chichocze, mimo że musiała jeszcze stawić czoła temu, kogokolwiek uratowała. – Ruszcie się!

Mężczyźni przeklęli i splunęli na nią, ale odeszli, jednakże z obelgami na ustach. Ignorując ich, odwróciła się i już miała zadać zmartwione pytanie, jednak zamiast tego przechyliła głowę na bok, nie wierząc w to, co widzi. – Serio? – Będąc śmiertelnie poważną, skrzyżowała ramiona na piersi. – Tak szczerze, to powoli staję się coraz bardziej rozdrażniona, gdy wszędzie cię widzę.

Harry zaśmiał się, a potem skrzywił, łapiąc się za żebra. Przygryzając wargę, zrobiła szybkie oszacowanie, dostrzegając, że jego nos krwawił, a powieki zaczynały puchnąć. Trzymał się też za brzuch, gdzie oczywiście załapał uderzenie. Ogólnie rzecz biorąc, wyglądał jak absolutne gówno i śmierdział barem.

-  Cóż, nie miej mi tego za złe - stęknął, jego twarz wykrzywiła się, gdy próbował ukryć ból, chwiejąc się. Przez jego dumny krok i niezawiązane buty, ocena Rae była taka, że był kompletnie nietrzeźwy. – A teraz zmykaj i rób, cokolwiek robiłeś.

Już zamierzała się odwrócić, kiedy potknął się o sznurowadło i upadł do przodu, lądując na czworakach z niezwykle głośnym przekleństwem. Dłońmi opierał się o chodnik i dziewczyna wiedziała, że jego skóra musiała szczypać przez żwir i brud, które teraz znajdowały się w jego ranach.

- Oh, na miłość boską! – zawołała, wyrzucając ręce w górę i podeszła do niego, po czym pochyliła się i pomogła mu wstać. Próbował ją odgonić, ale szybko złapała go za ramię i zaczęła prowadzić w stronę jej pracy. – Robię to, ponieważ ty pomogłeś mi.

- Nie potrzebuję pomocy – powiedział ostro, odsuwając się od niej. Ponownie chwyciła go za ramię i mocniej ścisnęła, wciągając go do sklepu. – Puść mnie.

- Zamknij się, Styles! – warknęła, prowadząc go za ladę i brutalnie sadzając na stołku. Podsunęła mu ręcznik pod nos i kazała przytrzymać. – Teraz siedź tu i postaraj się nie grać mi na nerwach przez pięć sekund, podczas których zamknę. Jeśli się za bardzo ruszysz, wsadzę ci nogę w dupę.

- Byłabyś wtedy bardzo utalentowana.

Poruszając się szybko, kończyła zmagać się ze wszystkim, a pijany chłopak lekko kołysał się na krzesełku, gdy ją obserwował. Była zaskoczona, gdy nie usiłował uciec, za co była jednocześnie wdzięczna i zirytowana. Miała nadzieję, że wyrwie jej się, więc nie musiałaby się z nim dłużej użerać.

Gdy skończyła, nawinęła rękawy koszuli na dłonie i pociągnęła go za sobą, gasząc po drodze światła, po czym praktycznie wrzuciła go do samochodu. Nic nie powiedział, ale przechodził od piorunowania jej wzrokiem do zwykłego obserwowania jej z ciekawością, czego w ogóle nie rozumiała.

Jazda do domu przebiegała w ciszy, patrzyła tylko jak chłopak próbuje się nie krzywić z bólu, kiedy samochód trafiał na wyboje. Musiała przyznać, że na niektóre najeżdżała specjalnie, żeby tylko zobaczyć jak robi grymas.

Po dotarciu do domu, zaciągnęła go do łazienki i poinstruowała, by usiadł na brzegu wielkiej wanny. Zrobił to bez dyskusji, za co była wdzięczna. Wyglądało na to, że nie był dzisiaj w nastroju na kłótnie z nią.

Nos Harry’ego ciągle krwawił, gdy odsunęła ręcznik, który wcześniej mu dała, ale nie był złamany, co było plusem. Zwilżając szmatkę, klęknęła na ziemi przed nim, a do jej uszu dotarł chichot pochodzący z jego ust. – Dużo dziewczyn znajdowało się dla mnie na kolanach – skomentował, spoglądając na nią z góry. – Nie sądzę, że byłaś jedną z nich.

Uśmiechając się szyderczo, mocno przycisnęła materiał do jego nosa, powodując, że warknął i chwycił jej rękę, silnie się w nią wpatrując. Złość, która była w jego oczach dzień wcześniej, teraz była także, tylko ciemniejsza. – To boli.

- Więc przestań być dupkiem.

Delikatnie, wytarła krew, która psuła jego piękną twarz i przełożyła ściereczkę na czystą stronę. Jego oczy były posiniaczone, więc wypełniła małą torebkę lodem i wręczyła ją mu, kierując, by przyłożył ją do oka.

Następnie przetarła jego dłonie, musząc trzymać go ciasno za nadgarstki, gdy syczał w bólu i klął, kiedy czyściła je z wodą utlenioną. Podczas, gdy obmywała pozostałości po bójce na jego rękach, zdała sobie sprawę jak wielkie były jego dłonie, lecz o dziwo twierdziła, że są piękne, tak jak cała jego reszta. Rae nie mogła pojąć, jak ktoś mógł być zrobiony tak idealnie.

- Zdejmij koszulę – westchnęła, wstając. Harry spojrzał na nią, unosząc brew. Wywróciła oczami i gestem wskazała, by ją ściągnął. – Cóż, jeśli to na pieniądze czekasz, to nic nie dostaniesz. Teraz podejdź.

Harry wyszczerzył się do niej i rozebrał z koszuli, a Rae ponownie musiała się kontrolować, by nie skupiać się zbytnio na jego perfekcyjnej, choć w niektórych miejscach posiniaczonej, skórze i mięśniach, które błagały jej oczy o zwrócenie uwagi. – Rzeczywiście żartowałaś.

- Kto by to wiedział… - wymamrotała z sarkazmem, przykładając więcej paczek z lodem do jego mięśni brzucha. Odskoczył od niej i zachichotał lekko, sprawiając, że dziewczyna dziwnie się na niego spojrzała. Nigdy nie słyszała, by chichotał, ale stwierdziła, że było to urocze. – Czy ty właśnie zachichotałeś?

- Mam łaskotki.

- Jasne.

Kiedy podniosła się, zdecydowała, że musi zająć się jego wszystkimi ranami bojowymi. Jak poradziła sobie z tym bez jego awanturowania się, to nie miała pojęcia, ale nie miała zamiaru tego kwestionować. Im dłużej był cicho, tym lepiej.

- Wiesz - zawołał  z łazienki, gdy weszła do sypialni, by wyrzucić jego brudną i podartą koszulę do kosza. – To całe show podobałoby mi się bardziej, jeśli byłabyś przebrana za niegrzeczną pielęgniarkę.

- A mi bardziej podobałoby się, gdybyś był niemową. – Grzebiąc w szufladach, znalazła stary t-shirt  pochodzący od jej byłego, decydując, że to będzie najlepiej pasować do budowy Harry’ego. Chłopakowi, który obecnie znajdował się w jej domu, niewiele brakowało do tego idioty, który odszedł lata temu. – Masz, załóż to.

Obejrzał dokładnie, zanim naciągnął na siebie, czarny materiał idealnie do niego pasował. – Często zostają u ciebie mężczyźni?

- Nie. To może być dla ciebie obce pojęcie, ale taką rzecz nazywamy ‘związkiem’. A to pozostałość po starym.

Chłopak podążył za nią do sypialni, nie zauważając jak zmęczona była jego komentarzami. – Dla kogoś, kto czyta ‘Siddharthę’, przypuszczam, że pozbyłaś się tej koszuli, widząc, że to kawałek przeszłości, której nie lubisz.

Rae przestała odkładać swoje rzeczy i odwróciła się, by na niego spojrzeć. Stał na środku pokoju, a jego pijane, ale inteligentne oczy były skupione na jej osobie. Ciągle pochylał się dziwnie na swojej pozycji, co było jedynym dowodem, że był pod wpływem. – Co wiesz o ‘Siddhartcie’?

- Że porzucił przeszłość, by ruszyć naprzód… czego ty wydajesz się nie robić.

Rae wpatrywała się w niego. W całym swoim życiu, nigdy nie spotkała kogoś, kto był dla niej tak zagmatwany i tajemniczy. Wyglądało na to, że wiele z tych rzeczy, których się o nim nauczyła, było prawdą; był pijakiem, był agresywny i miał też stronę bardzo niebezpieczną, mimo że tej części jeszcze nie poznała. I teraz jeszcze wydawał się mieć rozum i inteligencję specjalnej wartości. Rae po prostu nie rozumiała jego złożoności.

- Podejrzewam, że cię obraziłem, ale nawet ty potrafisz wybaczyć pijanemu, prawda? – Obdarzył ją uśmiechem i nonszalancko pomaszerował do jej łóżka, z plaskiem lądując na brzegu. Jego uśmiech wyraźnie dawał znać, że zraża ją do siebie; nie obchodziło go czy wybaczy mu czy nie.

- Masz rację – odpowiedziała cichym głosem. – Ale ty nie jesteś tylko jakimś głupim pijakiem, prawda? Pijakowi mogę wybaczyć.

♠ ♠ ♠

cześć robaczki! za Wami kolejny rozdział! jakie są Wasze wrażenia na tym etapie opowiadania? ;>

mam dzisiaj świetny humor, bo w końcu zaczęła się ta upragniona przerwa świąteczna! tak długo czekałam, żeby wreszcie porządnie odpocząć ;D

miałam dzisiaj wigilię klasową i tak mi się jakoś nastrój udzielił, dlatego już dzisiaj, tak na zapas, życzę Wam misiaki WESOŁYCH I SPOKOJNYCH ŚWIĄT! obyście znalazły dużo prezentów pod choinką, a najlepiej takiego Harry'ego albo i od razu całą piątkę przystojniaków! chciałoby się, prawda? ;>

pozdrawiam serdecznie!

@another_camille