20: 'Baking'

♠ ♠ ♠

I'm falling more in love

With every single word, I will fold,

I'm falling more in love,

with every single word you say,

I'm falling head over heels for you.

-My Beautiful Rescue, The Providence

  Rae przygryzała wargę, spoglądając w lustro, gdy odwróciła się, by zobaczyć plecy i upewnić się, że jej strój z każdej strony wyglądał idealnie. Każda część dzisiejszego wieczoru sprawiała, że się denerwowała, odkąd to była jej pierwsza, poważna randka z Harrym. Mimo, że brała pod uwagę też randkę w wesołym miasteczku, to wiedziała, że właśnie ta była ich pierwszym, prawdziwym wyjściem zmierzającym do związku.

Palce dziewczyny bębniły o marmurową powierzchnię łazienkowego zlewu. Nie miała pojęcia, co dla nich zaplanował, ale sprawiało to, że oboje byli zestresowani i podekscytowani. Harry lubił myśleć kreatywnie, dlatego wiedziała, że cokolwiek będą robić, to nie będzie to tradycyjna kolacja i film, co było częściowo powodem, dla którego tak bardzo go lubiła.

Pokręcone, brązowe włosy opadały kaskadami na jej plecy, przypominając czekoladowy wodospad uroczego Willy’ego Wonki. W brzoskwiniową spódnicę z wysokim stanem wsunięta była krótka, biała koszulka bez rękawów, a swoje małe stopy wślizgnęła w białe sandałki. Zegarek, naszyjnik i kolczyki były jej dodatkami, próbowała wyglądać zwyczajnie, ale ładnie.

Z tego, co wiedziała, szanse, że Harry w ogóle zainteresuje się tym, co Rae ma na sobie były nikłe, ale czuła się pewniej przynajmniej próbując wyglądać nieźle. Dla dziewczyn była to kwestia umysłowa, by myśleć, że przyciągną wzrok przynajmniej tym, co ubrały, kiedy w rzeczywistości większość chłopaków nie pamiętała nawet, jaki kolor koszulki miałaś na sobie.

Porzucając ocenianie swojego odbicia, zgasiła światło i wyszła, po czym przestraszyła się, gdy zobaczyła Trystan siedzącą na jej łóżku i podnoszącą kciuki do góry. Dłoń Rae powędrowała w zaskoczeniu do jej klatki piersiowej. – Możesz tak nie robić, Kacperku*? Prawie zafundowałaś mi atak serca.

- Cóż, może jeśli nie byłabyś taka zmienna.

- Nie jestem-

- Żartuję – przerwała jej Trystan, opierając się o łóżko i kręcąc palcami młynka. – Odwróć  się, niech ocenię.

Czując się jak projekt naukowy, Rae obróciła się lekko, próbując się nie roześmiać, gdy Trystan wydawała okropne dźwięki, osądzając to, co miała na sobie. Kiedy dziewczyna okręciła się już trzeci raz, wyrzuciła ręce w górę i zatrzymała się, posyłając przyjaciółce spojrzenie, przez które wybuchła śmiechem.

- Przepraszam – powiedziała blondynka, wzruszając ramionami. – Musiałam. Ale podoba mi się, bardzo prosto i porządnie. Powiedział gdzie idziecie?

Potrząsając głową, Rae ruszyła się, by usiąść na łóżku. Zapadło się nieco pod jej ciężarem. Trystan odwróciła się, by na nią spojrzeć i czekając, aż w końcu powie to, co miała na myśli. – Nie – szepnęła. – Nie powiedział.

Nie dodała, że była zdenerwowana, ale Trys wydawała się to zauważyć. – Myślę, że będzie w porządku, gdziekolwiek to jest. Nadal zostaję przy tym, co powiedziałam, że powinnaś ostrożnie stąpać. Ale on patrzy na ciebie w taki sposób… cóż, że sprawia, iż czuję, że jesteś z nim bezpieczna. Okej?

Zielone oczy odnalazły buzię dziewczyny, mały uśmiech zdobił twarz brunetki. Dziwnie było słyszeć w głosie Trystan powagę, zrozumienie i powoli nadchodzącą szczerość. – Dosyć dużo martwisz się o moje bezpieczeństwo, czyż nie?

Wzruszyła ramionami, posyłając Rae półuśmiech. – Często widzisz w ludziach dobro i zapominasz, że jest w nich też zło. Więc tak, czasami martwię się o twoje cholerne bezpieczeństwo.

Miała dużo racji. Rae często widziała za dużo dobra w ludziach, a w świecie, w jakim dzisiaj żyli, to nie zawsze było bezpieczne. Próba dostrzegania dobroci w mordercach niekoniecznie była rzeczą najmądrzejszą, ale jakiegoś powodu dziewczyna nie mogła zmusić się do nie znalezienia przynajmniej jednej dobrej cechy w najgorszych ludziach. To była jej największa wada.

Klepiąc ją po ramieniu, Trystan zostawiła Rae samej sobie, czekającą cierpliwie na Harry’ego. Z pewnością czuła się spokojniejsza po słowach przyjaciółki. Jeśli ona myślała, że Harry nie mógł skrzywdzić Rae, to czuła się jeszcze bardziej pewniej. Trystan, mimo że dzika i szalona, to nigdy nie pozwoliłaby zranić Rae, nawet jeśli Trys nie była najlepsza w jej osądach w stosunku do związków.

To nie tak, że Rae była niewinna i wszyscy się nią opiekowali; było jej daleko od tego. Robiła nieodpowiedzialne rzeczy tak, jak każda normalna osoba. Ale Rae była niewinna prawie że w anielski sposób. Każda decyzja, którą podjęła, nie opierała się na tym, czego chciała, ale zawsze dotyczyła tego, czy będzie to działać na korzyść innych. Była darczyńcą, a to jest czymś rzadkim.

Rae usłyszała jak Trystan woła ją z dołu. Była w takim oszołomieniu, wpatrując się w przestrzeń, że nie wiedziała, kiedy Harry zapukał do drzwi. Biorąc głęboki wdech, podniosła się z łóżka i skierowała się w stronę pierwszego piętra, wycierając spocone dłonie o spódnicę.

Fakt, że była tak zestresowana, sprawiał, że chciała się roześmiać. Wiedziała, że u dołu stopni będzie tylko Harry i to, że był całkiem wyluzowany, kiedy do niej przychodził. Nigdy nie oczekiwał od niej wiele, więc dlaczego była takim strasznym dziwakiem?

Harry stał przy schodach i słuchał zasad, które mama Trystan mu dawała. Rae nie mogła się powstrzymać i zarumieniła się, wywracając oczami. Jakby Trystan w każdej sytuacji musiała odgrywać matczyną rolę.

Ubrany w koszulkę z Pink Floyd i ciemne dżinsy wyglądał pięknie, loki odsunięte były z jego twarzy, gdy stał tak, rozmawiając z Trystan. Rae zwolniła, gdy zeszła już na dół, wykorzystując ten brak skupienia uwagi na niej, by móc podziwiać, jak przystojny był. Czasami ciężko było to zrozumieć.

Trystan zerknęła na Rae i uśmiechnęła się, przez co Harry odwrócił i spojrzał na nią, mały uśmiech zdobił jego różowe usta. Tak jak zawsze, patrzył na Rae jakby była jakimś rodzajem nagrody zamiast rozbierać ją wzrokiem. – Pasuje ci ten kolor.

- Pink Floyd wygląda na tobie całkiem nieźle – odpowiedziała, schodząc z ostatniego schodka i odważnie całując go w policzek, zanim zeszła, nagle robiąc się dużo niższa niż on. Był tak cholernie wysoki. – Jestem zaskoczona, że masz taki dobry gust muzyczny.

- Mam też dobry gust do dziewczyn.

- Komplementy mnie nie przekonają.

- Czyżby?

Rae zwęziła oczy, żaden komentarz nie przychodził jej do głowy. Unosząc brwi, Trystan pomachała dłonią i opuściła pokój, wyraźnie rozbawiona tą małą wymianą zdań. Ciężko było nie być, kiedy para strzelała uwagami w te i z powrotem przez cały dzień, próbując przegadać jeden drugiego.

- Możemy, madam? – zażartował, wskazując ręką jak prawdziwy dżentelmen. Rae klepnęła go zewnętrzną stroną dłoni w pierś, gdy przechodziła obok. Ale gdy zderzyła się z jego silną klatką, jej knykcie zabolały i mruknęła z bólu. – Właśnie to dostajesz za bycie zadziorną.

- Spadaj.

Jazda do miejsca, gdziekolwiek mieli się znaleźć, wypełniona była luźną gadką i żartami. Mimo że często zerkała przez okno, to i tak nie mogła odgadnąć, gdzie się wybierali. W końcu zatrzymali się na pustej działce przed zamkniętym budynkiem, znak dawał do zrozumienia, że jest to piekarnia. Rae była zdezorientowana.

Harry wyskoczył z samochodu i obszedł go, by otworzyć drzwi Rae, która siedziała, wpatrując się w budynek, usiłując zrozumieć, co oni tu dokładnie robią. Jeśli miał zamiar obrabować piekarnię ze wszystkich babeczek i ciastek, to ona zdecydowanie nie weźmie udziału w tej zabawie.

- Co ty robisz? – zapytała nieufnie, gdy prowadził ją w stronę szklanych drzwi. Jej oczy skanowały kolorowe malowidła na oknie. – Jeśli mamy okraść Człowieka Muffinkę**, to-

- To nie Drury Lane***, nie martw się – brzdęk kluczy dotarł do jej uszu, gdy Harry wyciągnął je z kieszeni, dotykając jeden po drugim, by znaleźć ten odpowiedni, idealnie pasujący do zamka, po czym przekręcił go z porządnym kliknięciem. Odwracając się, uśmiechnął się do niej. – Mówiłem ci, że pracowałem w rodzinnej piekarni, pamiętasz?

Rae przytaknęła, w zamyśleniu przypominając sobie jak informował ją o swoim zawodzie. Ciągle nie zdawała sobie sprawy, co to miało z tym wspólnego, ale i tak weszła za nim do środka, dzwonek na drzwiach pobrzękiwał szczęśliwie na ich wejście.

Mimo, że było zamknięte, pachniało pysznymi ciastami, chlebem, ciasteczkami i wszystkimi innymi słodkościami, o których mogła pomyśleć, gdy zapach uderzył w jej nos, unosząc się nad nią przyjemnie. Wzięła długi i porządny wdech, uśmiechając się, gdy zdała sobie sprawę, że właśnie tak pachniał Harry więcej niż przy tylko jednej okazji. Zdecydowała, że był to jej ulubiony zapach.

Przemieszczając się za ladę i w stronę kuchni, zapalił światło, zaskakując Rae, gdy zobaczyła wytarty stół oraz różne naczynia i składniki leżące niepewnie na błyszczącej, srebrnej powierzchni. Było tam wszystko, co potrzeba do zrobienia babeczek od podstaw. Rae zaczynała się uśmiechać.

- Odkąd nie jesteś typową panienką - oznajmił Harry, odwracając się, by zobaczyć, co o tym myśli. – zdecydowałem, że możesz chcieć nauczyć się, jak robi się najlepsze babeczki w całym UK.

Zerkając na niego, po raz pierwszy odkąd go poznała, zobaczyła w jego oczach nerwowość. Bał się, że nie spodoba jej się jego pomysł. To sprawiło, że jej uśmiech się poszerzył, a serce zabiło z czułością. – Więc, co robimy najpierw, panie Crocker?

Przewrócił oczami, gdy przeszedł przez pomieszczenie, wręczając jej fartuch. – Jestem dużo lepszy niż Betty Crocker****, kiedy przychodzi do zadowalania ludzi – w kuchni, jak i poza, jeśli wiesz, co mam na myśli – zapewnił ją, gdy ta zawiązała sobie fartuch w pasie.

Śmiejąc się, wywróciła oczami i stanęła obok niego, gdy zaczął wyjaśniać proces wykonywania babeczek red velvet*****, jego ulubionych. Słuchała uważnie i śledziła jego instrukcje, chcąc udowodnić, że była w stanie to zrobić.

Harry był niezwykle cierpliwy, śmiał się, kiedy coś zepsuła, poprawiał ją małym szturchnięciem i mobilizował ją, gdy zapomniała, co mówił. Była zdumiona, widząc, jak cierpliwy może być i lubiła to w nim.

Gdy wzięła łyżkę, by wymieszać zawartość, którą wlała do miski, zaczęła się niecierpliwić, nie zdając sobie sprawy jak wcześniej kiedykolwiek mogła piec bez elektrycznego miksera. Harry nalegał, by zrobiła to ręcznie, gdyż to wszystko było częścią procesu uczenia się.

- Dobra, nie – zaśmiał się znad jej ramienia. – Mieszasz to jakbyś ubijała masło. Właśnie tak. – Stanął za nią, przyciskając pierś do jej pleców, ułożył dłonie na jej i poruszał nimi w idealnych, wymierzonych ruchach. Nagle była nieświadoma tego, co robi, jej uwaga skupiła się jedynie na cieple na jej plecach i uczuciu, które jej dawał. – Przestałaś mieszać.

Potrząsając głową, zaczęła ponownie, zadowolona, że nie mógł zobaczyć jak się rumieni. – Moje ramię już się zmęczyło.

- Rae, rysujesz dla hobby. Jestem pewien, że twoje ramię się nie zmęczyło.

- Tak? Cóż… wyglądasz zabawnie.

Wybuchając śmiechem, stanął u jej boku, opierając się o blat. Była świadoma jak zielone są jego oczy, gdy odgarnął z nich włosy, skupiając się na niej. – Naciskam na ciebie, prawda?

- Drażnisz mnie. To twój dobór słów.

Jego uśmiech zrobił się jeszcze szerszy, a Rae przestała mieszać, wpatrując się w niego tak gniewnie, jak tylko najbardziej mogła. Decydując, że nie lubi jak ktoś jej dokucza, zmieniła temat. – Więc jeśli przejął to przyjaciel rodziny, radzisz sobie z nimi?

Rae myślała, że zbliżanie się do osobistych tematów może go rozzłościć, ale wyglądał wystarczająco w porządku, by odpowiedzieć na pytanie. – Raczej tak. Dan i Leah zawsze byli dla mnie jak rodzice, kiedy ci prawdziwi nade mną nie czuwali. Dan zawsze był tu, by porozmawiać ze mną o rzeczach, o których nigdy nie mówił mój tata. Dan to świetny facet.

Uśmiech wkradł się na twarz Rae. – Brzmi super. Chciałabym, żeby ktoś zajął miejsce mojej mamy, kiedy jej potrzebowałam. Zawsze miałam tylko tatę i czasami było to dokuczliwe.

- To musiał być interesujący wstęp do okresu dojrzewania płciowego.

Wybuchła śmiechem. – Nie masz nawet pojęcia. Wyglądał na porządnie przerażonego, kiedy powiedziałam mu, że w końcu staje się kobietą – wiem, że wiesz, co mam na myśli. Ale zawsze bardzo się starał, momentami nawet za bardzo. Czasami mnie przytłaczał, wiesz?

- Kochasz swojego tatę.

- Tak – zgodziła się, odwracając się do niego. Oparła się nieco o stół, spoglądając na niego. – Przykro mi, że twój tata nigdy… nie miał dla ciebie czasu. Ale myślę, że i tak skończyłeś dobrze, poza kilkoma rzeczami.

Harry spojrzał na nią z powagą. – Naprawdę tak myślisz czy mówisz to tylko dlatego, bym poczuł się lepiej?

- Czy kiedykolwiek oszczędzałam twoje uczucia? – Harry wydawał się to rozważać, po czym potrząsnął głową. – W dodatku, jeśli chciałabym, żebyś poczuł się lepiej, skłamałabym i powiedziałabym ci, że jesteś czarujący.

Uniósł brwi. – Cóż, czyż nie jesteś zbyt bezczelna? Wiesz, co pyskate dziewczyny dostają w mojej piekarni?

- Darmowe babeczki?

W odpowiedzi Harry wetknął rękę do opakowania z mąką, nabrał trochę białej substancji i przytrzymując dłoń przed swoimi ustami, dmuchnął jej prosto w twarz jak zaczarowany pył. Rae wzdrygnęła się, gdy biała chmura uderzyła w jej twarz, sprawiając, że momentalnie zamknęła oczy, a Harry się histerycznie śmiał.

- Właśnie tego nie zrobiłeś.

- Zrobiłem.

Zanim mógł zareagować, chwyciła garść mąki i rzuciła w niego, trafiając w miejsce na jego piersi. Po kilku sekundach, oboje ciskali w siebie pełnymi garściami, śmiejąc się głośno, gdy całe pomieszczenie było zachmurzone, pokryte mąką i z zaśnieżonym blatem.

Próbując od niego uciec, przebiegła na drugą stronę stołu, rzucając w niego jajkiem, które wylądowało na jego klatce piersiowej, skorupka pękła i zostawiła żółtko cieknące w dół jego koszulki, przez co zwęził oczy, gdy odwzajemnił atak.

Rae pisnęła i odbiegła od niego, gdy celował z jajkiem w dłoni. Nie mogła biec wystarczająco szybko, ponieważ jedno, silne ramię chwyciło ją w pasie i uniosło nad podłogą, podczas gdy ta zachichotała, uczucie rozbitego na głowie jajka sprawiło, że krzyknęła przez obrzydzenie i rozbawienie.

Zatrzymał ich dźwięk otwieranych drzwi, ramię Harry’ego zamarło w bezruchu wokół Rae, gdy oboje spojrzeli na kuchenne drzwi, zaskoczeni, widząc stojąca tam kobietę o blond włosach, patrzącą na nich z zakłopotaniem. Jej oczy przeskanowały kuchnię i powróciły do dzieciaków, którzy pokryci byli składnikami do ciasta i zaplątani w swoich własnych ramionach.

- Harry – powitała go, używając w swoim głosie pytającego tonu.

- Cześć, Leah. Umm, to Rae, dziewczyna, o której mówiłem ci, że ją tu przyprowadzę.

Rae pomachała słabo, posyłając lekki uśmiech. – Witaj. Macie tu znakomitą piekarnię. Doskonałą, naprawdę.

- Dziękuję, miło mi cię poznać – wzrok Leah przeniósł się na Harry’ego, gdy wskazała dłonią na bałagan, który narobili. – Jeśli przyjdę tu jutro rano i chociaż odrobina tego będzie jeszcze na podłodze, to cię podpalę.

- Dobrze – zgodził się z uśmiechem. – W porządku.

- Przyszłam tylko, żeby zabrać mój telefon, który tu zostawiłam. Miło było cię poznać, Rae. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy… gdy nie będziesz pokryta jajkiem i mąką.

- Z pewnością. Ciebie również było miło poznać.

Oboje patrzyli, jak Leah opuszcza piekarnię, otoczyła ich cisza. Przez chwilę stali tak, ze splątanymi kończynami i zniesmaczeni. Spojrzeli jeden na drugiego i oboje wybuchli śmiechem, niezdolni tego powstrzymać przez idiotyczną sytuację, w której się znaleźli.

Rae nigdy nie śmiała się bardziej.

* Kacperek (Casper) – chodzi o duszka z bajki :)

** Człowiek Muffinka (The Muffin Man) - to tradycyjne rymowanki lub piosenki dla dzieci pochodzenia angielskiego.

*** Drury Lane – to ulica, na której mieszkał wspomniany powyżej The Muffin Man.

**** Betty Crocker – postać, która nie istnieje, gdyż jest to marka i znak towarowy amerykańskiej korporacji zajmującej się wypiekami itp. (coś takiego jak nasz Dr. Oetker ;))

***** red velvet cupcakes – czerwone babeczki z aksamitnym kremem. Nie tłumaczyłam tam dosłownie, ponieważ samo ‘red velvet’ to już taka jakby ich nazwa ;)

♠ ♠ ♠

hej misie! x
no to tak jak obiecałyśmy, rozdział jest wcześniej, kolejny też będzie już niedługo, bo zaczęłyśmy ferie, yaay! w końcu! ;)
trochę się tych odnośników uzbierało, uups. ale chciałam, byście jak najlepiej wszystko zrozumieli i nie szukali sami po googlach, co to wszystko oznacza, mam nadzieję, że mi wybaczycie ;) 
osobiście uwielbiam takiego Harry'ego i Rae, są tacy uroczy jak się nie kłócą fsghadagas *.*
a co wy sądzicie? ufacie Harry'emu? myślicie, że jej nie skrzywdzi? x dajcie znać, co myślicie!
pozdrawiam! x
@another_camille
PS. zachęcam do followania naszego konta na twitterze (to już chyba nasze trzecie, nie pytajcie xd) ->  KLIK  

jeśli przeczytałaś/eś, proszę, zostaw po sobie jakiś znak ;)