22: 'Goodnight'

♠ ♠ ♠

When you're overwhelmed and you've lost your breath

When the space between the things you know is blurry nonetheless.

When you try to speak but you make no sound

And the words you want are out of reach but they've never been so loud

- Beside You, Marianas Trench

  - Pójdę sobie po coś do picia – oświadczyła Rae, podnosząc się z kanapy. Harry siedział na podłodze przed telewizorem i grzebał w swojej bogatej kolekcji filmów. Odwrócił się, by na nią spojrzeć, kiwając głową, zanim z powrotem wrócił do tego, co robił, starając się podjąć decyzję. – Chcesz coś?

- Wystarczy woda.

Rae chciała podokuczać mu za jego dobór słów, ale uśmiechnęła się tylko i potrząsnęła głową, gdy powędrowała w kierunku, gdzie wiedziała, że znajduje się kuchnia. Była ona wielka, większa niż mogła się spodziewać i pokryta wypolerowanymi, marmurowymi blatami. Była to kuchnia, w której gotowanie pokochałaby jej mama, z tymi wszystkimi nowoczesnymi rzeczami i czystą przestrzenią.

Rozglądając się wkoło, dostrzegła jak wysprzątane wszystko było, co tylko pogłębiło jej rozbawienie, że Harry jest tak uporządkowaną osobą. Nie określiłaby go jako kogoś, kto ma nerwicę natręctw, mimo że dziwnym trafem musiała przyznać, że było to nawet urocze.

Podeszła cicho do lodówki, jej kroki drepczące po kafelkach były jedynym dźwiękiem. Otworzyła ją, przeglądając zawartość. Jej oczy spoczęły na bardzo dużej, nieotwartej butelce wódki. Zabębniła palcami o nierdzewną stal, zastanawiając się, czy rzeczywiście zamierza zrobić to, co chce.

Oblizała usta. Tak bardzo chciała ją wylać. Ale nie chciała być psycholem przez grzebanie w jego rzeczach i opróżnianie ich. Więc zamiast wylania cieczy, została przy śledzeniu, czy zostanie nieotwarte, a potem oceni to ponownie, gdy tylko będzie mogła.

To nie tak, że chciała, by Harry przestał pić na zawsze. Ale wiedziała, że pierwszym krokiem do zmniejszenia jego problemów z agresją było spożywanie mniejszej ilości alkoholu i ograniczenie częstotliwości picia. Oczywiście, nie miała prawa zdefiniować go jako alkoholika, ale miała nadzieję, że nie był typem, który nie może wytrzymać bez picia.

Chwytając dwie butelki wody, popędziła z powrotem do salonu. Gdy weszła, Harry wpatrywał się w nią jakby spodziewał się czegoś innego. Uśmiech pojawił się na jego twarzy, patrzył w podłogę, uśmiechając się i kręcąc głową.

- Co? – zapytała, wręczając mu butelkę.

Odebrał ją od niej, nadal uśmiechając się, jakby zrobiła coś dobrze. – Nie ruszyłaś butelki z wódką.

Rae zastygła z wyciągniętą dłonią z zakłopotaniem. Testował ją, kiedy ona robiła to samo? Oboje byli ciekawi, jak zareagują na coś tak zwyczajnego jak cholerna butelka alkoholu? – Nie, nie ruszyłam. Dlaczego uśmiechasz się jak Grinch Który Ukradł Święta?

Harry skrzyżował ramiona na piersi, przygryzając wargę, gdy kontynuował swój chichot. Rae nadal była zakłopotana. – Zostawiłem ją tam, żeby zobaczyć, czy zmienisz się  jak Banner w Hulka, gdy to zobaczysz. Ale zostawiłaś to. Dlaczego?

Dziewczyna potrząsnęła głową, wilgotne włosy zakołysały się, gdy to zrobiła. Czasami oboje byli tacy głupi. – Ponieważ chciałam zobaczyć, jak dużo z tego wypijesz.

Parsknął śmiechem i odkręcił korek, biorąc łyka. Rae była osobliwie zazdrosna o tą butelkę. – Trochę z nas idioci, prawda?

- Troszeczkę – przyznała, nieco zażenowana. Podrapała się po karku, kopiąc lekko podłogę czubkiem buta. Czuła się jak kretynka. – Przepraszam…

Śmiech opuścił jego różowe usta, gdy podszedł do niej, rzucając wodę na kanapę. Jego oczy przebiegły po jej drobnej figurze, a ona spojrzała na niego z dołu, dziwiąc się, że mógł sprawić, że wyglądała na tak małą. Ale nie sprawiał, że czuła się małą. Dzięki niemu czuła się wyjątkowa, kiedy patrzył na nią w taki sposób, jak w tej chwili.

Unosząc rękę, musnął palcami jej twarz, po czym ujął ją w swoje dłonie i przechylił jej głowę tak, by na niego spojrzała. Rozbawienie ciągle wyryte było na jego pięknych rysach twarzy. Uwielbiała, jak na nią patrzył, kiedy był rozbawiony. – Nie przepraszaj. Uważam, że to słodkie, na swój dziwny sposób.

- Ty jesteś tak jakby dziwny.

- Hmm.

Serce Rae na chwilę przestało bić, gdy Harry przyłożył swoje usta do jej, powodując, że zaczerpnęła głęboki wdech. Jego wargi były miękkie i delikatniejsze niż myślała, zauważyła, że nagle jej całe ciało było jakby w ogniu, jego obecność pochłaniała ją. Stając na palcach, pocałowała go gwałtownie, tym samym go zaskakując.

Pocałunek szybko się pogłębił, więc Rae owinęła ramiona wokół jego szyi, palcami ciągnęła łagodnie za loki na jego karku. Czuła się jakby w jej żyłach płynęła paląca ją lawa. Ale było to przyjemne spalanie, takie, którego w całym swoim życiu nie czuła nigdy wcześniej. Pocałunek Harry’ego postawił ją w ogniu, dawał jej życie.

Odrywając się od siebie, oboje oddychali ciężko. Rae oparła głowę o pierś Harry’ego i czuła jak jego serce wali pod koszulką. Jej oddech był urywany i wiedziała, że jeśli jej dłonie nie byłyby uczepione jego szyi, trzęsłyby się.  Nigdy wcześniej żaden pocałunek jej tak nie zmęczył.

Jego dłonie ułożone były na jej talii, palcami rysował wzorki, gdy stali tak, zaplątani w swoich ramionach. – Dziwne – mruknął do siebie. Rae nie odsunęła głowy od jego klatki, ale wydała z siebie pytający dźwięk. – Nigdy się tak nie całowałem.

- Tak, czyli jak?

- Jak… w ogniu.

- To komplement, prawda?

Zagrzmiał przez swój śmiech, potrząsając również dziewczyną. Jego śmiech był niski i prawdziwy. Jej serce zakołatało. Sądziła, że to zabrzmiało szalenie, ale wystarczył tylko jego śmiech, by rozpływała się z czułością. Właściwie to wszystko w osobie Harry’ego zaczynało sprawiać, że czuła się, jakby była nieco szalona.

Robiąc krok do tyłu, spojrzała w górę, na niego. Obserwował ją uważnie, zielone oczy chłonęły jej obraz. To było tak, jakby oboje próbowali się zrozumieć. Po kilku tygodniach wspólnego spędzania czasu mogłabyś pomyśleć, że już powinni się znać, ale ona czuła jakby Harry był dla niej stałą niewiadomą, której tak naprawdę nigdy nie zrozumie. Ale Rae się to podobało.

- O czym myślisz? – wyszeptał, przechylając głowę na bok. Jego głoś był cichy, prawie jakby zadał to pytanie na autopilocie. – Nigdy nie mogę zgadnąć.

- Myślałam o tym, że cię nie rozumiem. Kiedykolwiek.

Kącik jego ust uniósł się w uśmiechu, gdy zaoferował jej swoją dłoń. – Ja też nie do końca rozumiem większej części siebie.

*

Para nastolatków siedziała na kanapie przez resztę wieczoru, oglądając ‘Piratów z Karaibów’. Rae szybko nauczyła się, że to jeden z ulubionych filmów Harry’ego. Bardzo wyraźnie pamiętała, jak zacytował ten film pierwszej nocy, której go poznała i była naprawdę pod wrażeniem, że nawiązał do filmu, mimo swojego upojenia alkoholem. Kiedyś nigdy nie powiedziałaby, że jest bystry. Teraz wiedziała więcej niż tylko to.

Miło było siedzieć na sofie, zwiniętą przy boku Harry’ego. Oplótł ją ramieniem i przyciągnął bliżej, mogła poczuć stałe unoszenie się i opadanie jego klatki piersiowej, gdy leżała z głową na jego ramieniu, ten dźwięk był jak bardzo delikatna i piękna litania. Zastanawiała się, czy działanie jej płuc też brzmi tak wspaniale. Po cichu skarciła się za ponowne bycie przerażającą.

Kiedy film się skończył, Rae ziewnęła, rozciągając się, po czym usiadła prosto. Harry również się rozciągnął, odsuwając od niej ramię. Dom nagle zrobił się jakby zimniejszy, gdy jego ramię zniknęło, a dźwięk napisów lecących po filmie nie był tak pociągający jak dźwięk jego oddychania.

Pocierając twarz i sprawdzając godzinę, zobaczyła, że była pierwsza w nocy. Ten prosty fakt obmył ją zmęczeniem, sprawiając, że jej powieki się zamykały, a ruchy zrobiły się wolniejsze, gdy zaczęła wstawać z kanapy, szukając w kieszeniach Harry’ego swojego telefonu.

- Myślisz, że gdzie się wybierasz? - Jego niski głos sprawił, że podskoczyła. Nie słyszała nawet, żeby wstawał. Patrzył na nią z uniesionymi brwiami i sennym wyrazem twarzy. – Nie zawiozę cię teraz do domu. Jestem zmęczony.

Rae gapiła się na niego. – Czy właśnie mówisz mi, że mam iść pieszo? Gruby żart?

- Co? Nie, nie bądź głupia. To znaczy, że śpisz tutaj.

Rozejrzała się wokoło, ignorując ucisk wewnątrz jej klatki piersiowej. To było oczywiste, że jej organy nie zamierzały pracować racjonalnie w pobliżu tego chłopaka. Może powinna pójść do taty, żeby ją zbadał. – Tutaj, czyli…. w twoim domu?

- Tak.

- W środku?

- Yup.

- W pokoju?

- Uh huh.

- Ale-

- Przecież nie musisz nawet zostawać w tym samym pokoju co ja, Rae – przerwał jej, posyłając dziwne spojrzenie. Odwrócił się i odszedł, by wyłączyć telewizor. W ułamek sekundy zdała sobie sprawę, że musi ranić jego uczucia. Odebrał jej wahanie jako niechęć do zostania w domu, a nie jako uczucie przytłoczenia tym, co zasugerował. – Nie martw się, ja-

- Co, jeśli chcę? – Jej głos zatrzymał go i odwrócił się przez ramię, w środku odkładania filmu. Wyglądało na to, że jego nerwica natręctw została przerwana przez jej oświadczenie i czuła jak jej policzki nabierają koloru. Unosząc wyżej podbródek, odezwała się. – To znaczy, nie chcę, żebyś musiał wybierać inny pokój czy coś.

Harry odłożył w końcu płytę i wyprostował się, stając naprzeciwko niej z małym, rozciągniętym uśmieszkiem na jego ustach. Zwęziła na niego oczy i posłała mu protekcjonalne spojrzenie. – Po prostu chcesz się ze mną przespać, wiedziałem.

- Styles, jeśli chciałabym się z tobą przespać, zrobiłabym to pierwszej nocy, kiedy powiedziałeś, że możesz zajrzeć mi pod sukienkę.

- Ahh – zaintonował z czułością, podchodząc do niej i szczerząc się w jeszcze większym uśmiechu. – Dobre wspomnienia.  – Kiedy nadal patrzyła niego z powagą, wywrócił oczami, gestem wskazując, by weszła na górę po schodach. – Obiecuję, że cię nie dotknę, nawet nie spróbuję się z tobą cudownie kochać, podczas gdy będziesz spała. Jednakże nie mogę obiecać, że nie będę śnił o robieniu z tobą rzeczy, których-

- To się na pewno nie stanie.

Rae mogła wręcz wyczuć jego zuchwały uśmiech, gdy wchodziła na górę. Harry wyłączył dolne światła, przez co Rae wbiegła do góry jeszcze szybciej. Nienawidziła znajdowania się na schodach po ciemku, zawsze była przekonana, że jakiś obłąkany, ciemny potwór nagle wyskoczy i zabierze ją jako więźnia. To było szalone, ale naprawdę straszne.

Przez to, że nigdy nie była na drugim piętrze w jego domu, pozwoliła Harry’emu prowadzić. Przeszedł przez korytarz, mijając kilka zamkniętych drzwi, aż dotarli do ostatnich. Otworzył je i zapalił światła w pokoju, który domyślała się, że był jego sypialnią. Weszła za nim, niepewna, czego może się spodziewać.

Pokój był w miarę zwyczajny. Półka z książkami, zapewne dokładnie wysprzątana, umiejscowiona była w najbardziej odległym końcu od okna i miejsca do siedzenia przy nim. Nic nie powiedziała, ale wiedziała, że musiał czytać je często; mogła to sobie wyobrazić. Pomieszczenie było mieszanką koloru granatowego i białego, co w jakiś sposób bardzo dobrze do siebie pasowało.

Tak jak reszta domu, pokój był bardzo czysty. Stare płyty winylowe wisiały na ścianie, ale z miejsca, w którym teraz stała, czyli w progu, nie mogła ich odczytać. Miał również wielki telewizor i system do gier, ale nie wiedziała jak to nazwać. Był to prosty pokój dla chłopaka, więc dlaczego czuła jakby miał tu gdzieś ołtarz ofiarny i trumnę?

- Wiesz, słyszałem, że łóżko jest wygodniejsze do spania niż framuga drzwi. – Rae rzuciła mu gniewne spojrzenie, po czym weszła do środka i rzuciła się w poprzek powierzchni łóżka, rozkładając się jak rozgwiazda. Zaśmiał się krótko. – Cóż, muszę przyznać, że miałem kiedyś dziewczynę, która tak robiła.

- Co? Skakała na łóżko z rozłożonymi ramionami?

- Tak… ale robiła to z trochę mniejszą gracją. I miała mniej na sobie.

- Też ją kusiłeś ‘Piratami z Karaibów’?

- Nie, tylko dużą ilością niegrzecznych martini.

- Ironia w tym zdaniu jest obrzydliwa.

Wyciągnął rękę i przekręcił Rae, przez co burknęła pod nosem. Odchylając kołdrę, ściągnął z siebie koszulkę, co spowodowało, że usiadła prosto i wpatrywała się w niego. Ciężko było się nie gapić na te twarde mięśnie, zwłaszcza jeśli miał leżeć koło niej przez całą noc.

- Co ty robisz? – zapytała, nagle czujna. Posłał jej spojrzenie, a ona wstała, z powrotem naciągając z obojętnością kołdrę na swoją stronę łóżka. – Dobra, ale nie oczekuj, że ci się odwdzięczę.

- Wszystko w odpowiednim czasie, kochanie.

Ignorując jego komentarz, wślizgnęła się do łóżka, zachwycając się jak miękkie było. Zdecydowanie mogła przywyknąć do tego pomysłu. Harry podszedł, by wyłączyć światło, a Rae obserwowała w jaki sposób jego mięśnie rozciągają się i wykrzywiają, gdy to robił. Jej podziw został przerwany, gdy zgasił światło i zamknął drzwi, pogrążając ich w ciemności.

Jedynym sygnałem dla Rae, że Harry był nadal w pokoju, było ugięcie się materaca, gdy wchodził do łóżka. Przestrzeń między nimi stała się rażąco oczywista, gdy zapadła cisza. Rae przygryzła wargę, próbując odgonić tą niezręczność, która przepływała między nimi.

Gdy już pomyślała, że zacznie krzyczeć przez tą dziwną atmosferę, Harry się odezwał. – Zimno ci?

Nie zdawała sobie sprawy, że było jej zimno, dopóki nie zapytał. Pokiwała głową, ale zaraz przypomniała sobie, że nie może jej zobaczyć. – Tak, trochę.

Materac się poruszył, a ręka Harry’ego odnalazła jej dłonie i przyciągnął jej ciało do siebie. Rae wciśnięta była przy jego boku, czuła jak gorąca była jego skóra pod kołdrą. Kontakt z jego ciałem znowu rozpalił w niej ogień i nagle zrobiło jej się za gorąco, ale nie ruszyła się. Układając głowę na jego piersi, ponownie usłyszała pieśń jego oddechu, która uspokoiła stremowane, przez jego bliskość, nerwy.

Biorąc głęboki wdech, zamknęła oczy. Uczucie szczęścia, że spotkała się z jego gestem, było niesamowite i nieoczekiwane. – Dobranoc, Harry.

Jego usta musnęły skórę na jej czole. – Dobranoc, Rae.

♠ ♠ ♠

hej misie! x

sdfsgahavhf tak bardzo kocham Harry'ego i Rae *-* w tym rozdziale są tacy kochani, słodcy i uroczy awwww  uwielbiam te ich wymiany zdań albo jak się droczą ze sobą awh

btw. zrobiłyśmy (w sumie to Kinka zrobiła <3) mały porządek w zakładkach, to znaczy - pojawiła się nowa zakładka 'spam', w której śmiało możecie dodawać w komentarzach swoje blogi, reklamować się itp. i komentarze te absolutnie nie będą usuwane. Natomiast w zakładce 'polecane' dodałyśmy kilka nowych blogów, ale oczywiście to nie są jeszcze wszystkie, na pewno co jakiś czas będą dodawane kolejne, bo jeszcze dużo blogów przed nami ;)

no to do następnego, pozdrawiam! x

@another_camille

czytam = komentuję ;)