32: 'Enough'

♠ ♠ ♠

Baby if I’m half the man I say I am

If I’m a woman with no fear just like I claim I am

Then I believe in what you say, there’s nothing left for you to do

The only proof that I need is you

- Proof, Paramore

  Sala rozpraw nie była miejscem, w którym Harry chciał być. Nie podobało mu się również przebywanie w odległości trzech metrów od Leona, który siedział na ławce. Jego blond głowa odwróciła się, by spojrzeć na Harry’ego, złośliwy uśmieszek uformował się na jego ustach. Harry kiwnął do niego, jakby mówił, że zamierza zrobić to, czego oczekiwał od niego Leon. Nie miał pojęcia, że Harry marzył, by bić go, aż krew zabarwi jego dłonie.
Siedział cicho na ławce dla świadka, aż został wywołany tam, gdzie stał jego prawnik, jej piaskowe włosy były zawinięte w subtelny koczek. Przeglądała papiery, upewniając się, że wszystko było załatwione, co do immunitetu Harry’ego. Spojrzała na niego pięknymi, jasnymi oczami, kiedy zaczął się zbliżać.
Mimo, że nie był wdzięczny za wiele rzeczy, które zrobił dla niego ojciec, to tym razem był mu wdzięczny za przysłanie Angeli. Była absolutnie znakomita i ani trochę się nie wahała przy zadawaniu pytań. Wierzyła w swoich klientów i bezlitośnie walczyła o nich, by otrzymać to, na co sądziła, że zasłużyli. Był za to wdzięczny.
Wręczając mu papiery, po cichu przeszła do tego, co zamierzał powiedzieć przed sądem. Wspomniała też, że prawnicy Leona będą musieli być bardzo zdenerwowani, kiedy skończy relacjonowanie niezliczonych praw, które złamał Leon, ale to nie miało znaczenia. Harry z punktu widzenia prawa był nietykalny. Ale to nie zaatakowaniem z sądowniczego stanowiska się martwił.
Rae była bezpieczna w swoim domu, w otoczeniu jego rozmaitych przyjaciół. Wiedział, że część groźby Leona to był blef; Leon miał za dużo wrogów, aby mieć wystarczająco ludzi, którzy mieliby zawracać sobie głowę osobą Rae. Ale zawsze było ten czynnik ‘a co jeśli’, a Harry nie miał ochoty guzdrać się z tą ideą.
- Jesteś genialna, Angela – zapewnił panią prawnik, posyłając jej wdzięczny uśmiech, zanim zajął miejsce. Leah i Louis po cichu poszli usiąść z tyłu. Gdy Harry już się zaaklimatyzował, stał się całkowicie stoicki, nie pozwalał żadnej emocji wkraść się na jego twarz. Wyzwaniem było siedzieć tak i słuchać faktów i detali, które już znał. Leon rozprowadzał narkotyki po całym Londynie i był całkiem dobry w ukrywaniu tego. Ale Harry był tą drobną rzeczą, która mogła udowodnić, że to robił, jedyną osobą, która chciała zrobić krok do przodu i przemówić.
Harry był po prostu pośrednikiem. Mówił ludziom, gdzie mają się spotkać i groził im, kiedy spierdolili sprawę. Jego praca nie była taka skomplikowana, ale Leon zawsze traktował go, jakby był jakąś ważną osobą i przekazywał mu zbyt dużo istotnych informacji. I kiedy ten rozdział z życia Harry’ego miał zostać zamknięty, zatrzymał te informacje dla siebie. Leon nigdy nie przypuszczał, że to będzie jego upadek. I było pewnym, że to się wydarzy, kiedy zdecydował się grozić Rae. Sama myśl o tym spowodowała, że Harry zacisnął pięści i zaczął nieregularnie oddychać. Rae była jego. Była jego jedyną dobrą rzeczą, jedyną rzeczą, której nie zrujnował. Wszystko, czego dotknął, zazwyczaj traciło blask, ale wiedział, że z nią było inaczej. Nie usychała pod jego dotykiem, a to dodawało mu coś w rodzaju siły, której nie mógł pojąć. To było tym, co różniło ją od innych. Nie chodziło tu o jej zdolność, do tego, aby go uspokoić; a wręcz przeciwnie, jej umiejętnością było to, że nie dawała mu się, nie uginała się, kiedy naciskał. Rae była wytrwała i to było tym, czego potrzebował. Ale była również ogniem, co było samo w sobie niebezpieczne. Byli jak strażacy gaszący ogień.
- Prosimy Harry’ego Stylesa o zajęcie miejsca dla świadka i udzielenie zeznań.
Harry spojrzał w górę, kiedy usłyszał swoje imię. Zatrzymał się na chwilę, zanim Angela nie wcisnęła pióra w jego dłoń, powodując tym samym, że wstał. Podszedł do mównicy, prostując swój garnitur. Prawie się uśmiechnął, przypominając sobie reakcję Rae, kiedy zobaczyła go rano w tym wydaniu. Lubił, kiedy patrzyła na niego w ten sposób. Nie było to spojrzenie przepełnione pożądaniem, jak u większości dziewczyn. To była mieszanka pożądania, uwielbienia i dumy.
Usiadł i przeszedł przez proces przysięgi z ręką na Biblii. Oczy Leona przez cały czas błyszczały, przez co Harry prawie roześmiał się na głos. Ten mały, pieprzony idiota myślał, że ma to już załatwione. Szczerze sądził, że przestraszył Harry’ego Stylesa, by zrobił to, czego chciał. Leon musiał się nauczyć, że Harry Styles nie da się tak łatwo pokonać.
- Panie Styles, mogę nazywać cię Harry? – zapytał prawnik Leona, przechylając głowę na bok. Harry kiwnął raz głową, mimo że nie chciał być z nim w zażyłych stosunkach. – W nocy kiedy mój klient został aresztowany, byłeś w pobliżu, zgadza się?
- Tak.
- I czy prawdą jest, że mój klient został złapany mając w posiadaniu narkotyki i trzymał broń wycelowaną w tak zwanego 'nabywcę', zgadza się?
Harry pomyślał o tym. – Tak, ale-
- I mojemu klientowi grożono, aby oddał z powrotem narkotyki, zgadza się?
Harry uśmiechnął się powoli i nieco drapieżnie, a następnie skierował wzrok na Leonie. Gdy blondyn dostrzegł ten uśmiech, zwęził swoje oczy i wyprostował się, jakby nagle zrobiło się mu niewygodnie. Wiedział, co nadchodzi. – Leon groził zabiciem mężczyzny na miejscu, jeśli ten nie zapłaciłby prawidłowej kwoty za oksykodon, który sprzedaje oskarżony i wtedy tamten wyciągnął broń.
Blondyn i jego prawnik od razu zareagowali – Wycofujemy się.
Przeciwna strona niemal podskoczyła, gotowa by przepytać Harry’ego. – Czy możesz dokładnie wyjaśnić, na czym polegała twoja praca dla pana Braxtona?
Więc Harry to zrobił. Opowiedział wszystko z szczegółami, nie pomijając ani jednej rzeczy. Złość, widoczna w oczach Leona, była jednym z najbardziej satysfakcjonujących widoków, jakie kiedykolwiek widział. I wiedział, że to był ostateczny koniec tego chłopaka. To było wspaniałe. Ale nie tak wspaniałe, jak oglądanie Leona skutego w kajdanki, skazanego na długi pobyt w więzieniu. I było jeszcze lepiej, gdy przeszedł koło niego, by wyjść, a wtedy mruknął słowa: ‘Nigdy więcej jej nie dotkniesz’. Leon nic nie powiedział, ale uśmiechnął się i pokręcił głową.

*

- Masz ładne oczy – skomentował Zayn, przesuwając szachową figurą po planszy. Rae i Zayn siedzieli na podłodze w salonie. Spoglądał na nią, posyłając miły uśmiech. Odwzajemniła go, zastanawiając się, gdzie dalej przesunąć pionek. Nigdy nie była dobra w tę grę.
- Nie pozwól, by Harry usłyszał, że to powiedziałeś – zażartował Niall, przeczesując swoje blond włosy ręką. Blondyn ziewnął, wyraźnie znudzony wygodnym siedzeniem w domu. Teraz zajął się paczką chipsów. – Harry’ego nie obchodzi kim jesteś, on całkowicie zwraca uwagę na komplementujących ją ludzi.
- On po prostu ma takie dziwactwa – uzupełniła, przesuwając figurkę. Zayn zachichotał lekko, przenosząc swój pionek do kontroli. Rae zmarszczyła brwi, wiedząc, że znowu miał ją już w garści. Był całkiem dobry w tej grze. – Z czego się śmiejesz?
- Poza twoją złą grą w szachy? Bronisz Harry’ego tak łatwo, jak oddychasz.
- Albo może oddycha tak łatwo jak broni Harry’ego?
Oboje spojrzeli na Liama, który zerkał na nich znad książki, próbując się uśmiechnąć i wzruszając ramionami. – Sorry, niezbyt dobry żart.
- W końcu! – powiedział Niall, gdy jego telefon zabrzęczał, przykuwając uwagę wszystkich. Szybko napisał szybką odpowiedź, wyglądając na całkiem zadowolonego. – Nie uwierzycie, co wysłał mi Harry.
- Porno – powiedział Zayn w tym samym czasie, gdy Rae powiedziała ‘wiersz’.
Wymienili spojrzenia, śmiejąc się. – Pornograficzny wiersz – zasugerowała Rae, pozwalając by sarkazm wziął górę. – Albo może wiersz o pornografii?
- Czy to nie jest to samo?
- Nie, Liam, nie jest.
- Czy wy, pojeby, chcecie wiedzieć, co Harry powiedział, czy nie?
Rae przeprosiła, szybko kiwając głową. Po tym jak spędziła dzień na malowaniu w swojej pracowni, zeszła na dół, żeby być towarzyską. Jej sposobem na ukrywanie jej zdenerwowania i zmartwienia był sarkazm, pyskate odpowiedzi i złośliwe nastawienie. Chociaż nie często się tak zachowywała.
Radzenie sobie z nerwowością było czymś, z czym dawała sobie radę już wcześniej. Ale tym razem było inaczej. Celowo była uwięziona we własnym domu za, jak sądzili, bezpieczeństwo, a ona martwiła się o dobro kogoś innego.
Niepokój o innych zawsze był najgorszy. Często nie można było nic zrobić, nic im zaoferować. Siedzenie i czekanie było jedynym, co mogłaś robić, ale to była najgorsza rzecz na całym świecie.
- Leon dostał dziesięć lat!
Dziesięć lat. Dziesięć lat nie było najdłuższym okresem na świecie, to nie było na zawsze. I to nie było to, na co myślała, że Leon zasługuje. Ale dziesięć lat to długo, kiedy jesteś w więzieniu, a to zatrzyma go od niej z daleka.
To było wystarczająco.

♠ ♠ ♠

cześć misie! x

co sądzicie o rozprawie? myślicie, że wyrok jest zasłużony? x
rozdział dodany, bo postaraliście się z komentarzami pod poprzednim, choć mimo wszystko jestem trochę zawiedziona, że potrzeba było małej 'groźby', żebyście wzięli się do roboty. ale no cóż, i tak cieszę się, że jesteście :*
co do limitu, na razie na pewno go nie zdejmę, bo jestem wręcz przekonana, że bez niego znowu olejecie sprawę i wrócicie do 15-20 komentarzy, podczas gdy ostatnio było ich aż ponad 60 ;o
wszystko zależy od was.
tak więc:

35 KOMENTARZY = NOWY ROZDZIAŁ 

pozdrawiam!
@another_camille

ekipa Burn:
twitter Harry'ego -> klik
twitter Rae -> klik
twitter Burn -> klik
ask Harry'ego -> klik