38: 'Curses'

♠ ♠ ♠

Uh, I see the truth in your lies

I see nobody by your side

But I'm with you when you are all alone

And you correct me when I'm looking wrong.

- Mirror, Lil Wayne Ft. Bruno Mars

  - Przepraszam – wyszeptała Rae, zamykając za sobą drzwi. Były to pierwsze słowa, które wypowiedziała, odkąd opuścili dom jego rodziców. Jego krótkotrwałe rozbawienie z wybuchu Rae zniknęło, zastąpione chłodną ciszą. Ale nie była pewna w czyją stronę była ona skierowana. – Nigdy bym sobie nie wyobrażała, że to tak przebiegnie.

- Co masz na myśli? – zapytał, gwałtowność w jego głosie wystraszyła ją. Jego oczy błyszczały, gdy stała tak w korytarzu, wzruszając ramionami i spoglądając w dół, na swoje stopy. Czuła się winna, a teraz wiedziała, że był na nią zły. – Mówiłem ci! Mówiłem, że to zły pomysł!

To było bardzo prawdziwe. Mówił jej, że to zły pomysł, ale ona i tak zasugerowała pójście tam. Była tak podekscytowana myślą, że może sprawić, że jego rodzice zobaczą w nim dobrą osobę i może nawet ją polubią. Nigdy nie rozważyła psychicznego stresu, który na niego nałożyła.

Czuła się bardzo samolubnie. I nie wiedziała, co innego może zrobić niż tylko przeprosić. Ale Harry już był zły, a jego pięści zaciśnięte. Tym razem przeprosiny nie zamierzały poprawić mu humoru. I nienawidziła tego. – Wiem, że mówiłeś – wymamrotała, zerkając na niego. Piorunował ją wzrokiem. – Ja tylko myślałam, że-

- Że co? – zapytał głośno, wyrzucając w górę ręce. – Że kłamię? Że naprawdę nie są aż tak źli, jak opowiadałem? Cóż, tu cię mają, Rae. To moja popieprzona rodzina, ta, która nie troszczy się o mnie czy o ciebie. Oni po prostu lubili twoje nazwisko.

Mimo, że czuła się winna, to zaczynała też odczuwać złość. Uniosła się tam dla niego. – Dlaczego sądzisz, że coś powiedziałam? – zapytała, wpatrując się w niego. Oboje nadal stali w korytarzu. – Teraz to rozumiem, okej? Popełniłam błąd. To dlatego wyszliśmy, dlatego powiedziałam ci coś.

- Jeśli po prostu od razu byś mnie posłuchała-

- Ale tego nie zrobiłam! – wrzasnęła, czując, jak chwyta ją desperacja. Obwinianie przez Harry’ego było najgorszym uczuciem na świecie. Ponieważ wiedziała, że to prawda. I czuła, że nadciągają łzy, bez względu na to, jak bardzo starała się je przełknąć. – Dziękuję za przypominanie mi, jak wielką idiotką jestem! Rozumiem. Spierdoliłam sprawę, nie musisz wyrzucać mi tego prosto w twarz.

- Wyrzucać ci w twarz? – zapytał, patrząc na nią przez zwężone oczy. Teraz oboje byli wkurzeni, pomieszczenie buchało gorącem napięcia. Nie miała pojęcia, że to przerodzi się w taką kłótnię. Ale tak się stało. – Nie wyrzucam ci niczego w twarz!

- Tak, robisz to! – Jak burza przeszła obok niego, brutalnie ocierając się o jego bok. Chwytając swój telefon, który zostawiła na kanapie, skierowała się w stronę drzwi, ale zastąpił jej przejście. – Wyrzucasz mi wszystko w twarz, a teraz jesteś dupkiem i blokujesz mi drogę. Rusz się.

- Zamierzasz teraz wyjść?

- Tak.

Rae zwinnie przemknęła pod jego ramieniem, szybko idąc w dół korytarza. Jej kroki dudniły, gdy zmierzała w stronę drzwi, jej oddech wychodził z ust w postaci gwałtownych dmuchnięć. – Czasami jesteś taka niemożliwa.

Dziewczyna okręciła się. – Ja jestem niemożliwa? – zapytała, wskazując na siebie dla przesady. – Ja? Dziewczyna, która właśnie obraziła twoich rodziców i krzyczała na nich w środku obiadu, ponieważ myślę, że jesteś wspaniały? Oh, okej, to ma idealny sens. W porządku.

- Jeśli słuchałabyś się mnie, zamiast nie zgadzać się ze mną przez połowę czasu, to nawet byśmy się nie kłócili! – odkrzyknął, podchodząc do niej i wyrzucając ręce w górę. Krzyczeli już na całą głośność, ich krzyki odbijały się echem po całym domu. – Tak jak wtedy, gdy się najebałaś-

- Spierdalaj, na serio wypominasz mi ten cholerny incydent? – Rae była zbulwersowana. Harry zawsze potrafił to robić, zawsze wyciągał na wierzch coś kompletnie niezwiązanego z tym, o czym rozmawiali, tylko dlatego, że chciał dowieść swych racji. I nawet jeśli Rae wiedziała, że on ma rację, to była zbyt dumna i skrzywdzona, żeby to przyznać. – To nie ma z tym absolutnie nic wspólnego i o tym wiesz. Czasami jesteś takim pieprzonym idiotą.

- Rae-

- Spierdalaj.

Odwracając się do wyjścia, Rae poczuła jak Harry chwyta jej ramię i odwraca twarzą do niego. Zachwiała się nieco, ale jego żelazny uścisk powstrzymał ją od upadku. Było to tak raptowne, że zakręciło się jej w głowie, odchyliła się od niego i zmarszczyła brwi. Ostatni raz kiedy ją tak złapał, był wtedy, gdy zabrała od niego alkohol.

Harry górował nad nią. To były jego chwile wściekłości, które pamiętała, jak wysoki był, a jak mała była ona w porównaniu do niego. Jego dłoń była szczelnie zaciśnięta wokół jej nadgarstka i mimo że to nie bolało, to z pewnością było niewygodne. – Nie zaczynaj.

- Nie zaczynać czego? – kipiała ze złości, obnażając na niego zęby. Złość, którą miała do jego rodziców, teraz skierowana była w jego stronę i zdawała sobie z tego sprawę. Ale nie mogła tego powstrzymać. Była po prostu tak wściekła i to wszystko z niej wychodziło. – Obrony siebie, kiedy ty zachowujesz się jak chuj? Co chcesz, żebym zrobiła? Zamknęła się i pozwoliła ci chodzić wokół, jakbyś nie zrobił niczego źle?

- Źle?!

- Tak, Ź-L-E. To takie słowo, sprawdź je w słowniku.

Odrzucając jej nadgarstek, jak burza oddalił się od niej. Rae wzdrygnęła się mocno, szybko przyciągając rękę do piersi w szoku i przerażeniu. Nigdy nie cisnął tak jej ręką. A ona nie chciała, by tak kiedykolwiek się znowu stało. Oblizując usta, obserwowała jak wchodzi do salonu i zrzuca książki ze stolika.

Więc zrobiła tylko to, co przyszło jej do głowy w tej sytuacji. Odwróciła się na pięcie i wyszła z domu, upewniając się, że trzasnęła drzwiami tak mocno, jak tylko mogła. Słyszała jak Harry krzyczy coś przez drzwi, ale ona już schodziła po schodach, łzy spływały po jej twarzy, gdy zatrzęsła kluczami, by odblokować drzwi.

Wewnątrz samochodu siedziała na miejscu kierowcy przez moment. Zamykając oczy, wypuściła z siebie bardzo głośny, bardzo przeszywający krzyk wściekłości. Wydzieranie się było złe dla jej gardła, ale dobre dla serca. A w tej chwili serce Rae potrzebowało krzyczeć tak mocno, jak tylko potrafiło, ponieważ było już zmęczone ciągłym uciszaniem.

Odpalając silnik, odjechała spod jego domu, wycierając łzy winy i złości z oczu. Czasami zastanawiała się, czy każda zaleta Harry’ego była warta jego rozzłoszczenia. Czasami, zastanawiała się, czy jej tata nie miał może racji. Zdasz sobie sprawę, że naprawianie tego chłopaka nie jest twoją pracą.

Wchodząc do swojego domu, Rae pociągnęła nosem, nasłuchując głosów. Louis i Trystan siedzieli na kanapie, ich rozmowa została przerwana, gdy stanęła w progu, ze spływającym tuszem i czerwonymi oczami. Jej spojrzenie na chwilę zatrzymało się między tą dwójką.

W końcu Louis wstał, posyłając jej miękkie spojrzenie, którego nigdy wcześniej u niego nie widziała. Otworzył ramiona, wskazując, by podeszła. Rae wybuchła płaczem, gdy rzuciła się w jego ramiona, łkając, gdy oplótł ją ramionami. – Wiem – powiedział, mocno ją trzymając. – On jutro przeprosi. Nie myśl, że zamierza pozwolić ci zapomnieć o tej sprzeczce.

- Miłość jest do dupy – wyszlochała, zaciskając oczy.

Nikt nic nie powiedział. A Rae nie mogła widzieć, jak Louis odwraca się do Trystan z uniesionymi brwiami. Ponieważ po raz pierwszy ktoś nazwał to, co dzieje się między Harrym a Rae, miłością. Trystan uśmiechnęła się smutno. – Wiem, Rae. Tak jest.

*

Było koło szóstej nad ranem, gdy Rae odkręciła kran w jej wielkiej wannie, wypełniając ją gorącą wodą. Odgarnęła włosy z buzi i ze zmęczeniem rozebrała się, brak snu widoczny był w jej wykończonym wyrazie twarzy i powolnych ruchach.

Kiedy w końcu znalazła się w gorącej wodzie, przyciągnęła kolana do piersi tak, że ich czubki ledwo wystawały znad wody; ułożyła na nich podbródek i objęła kolana ramionami. Siedziała tak przez chwilę, zamykając oczy i pozwalając gorącu ogrzać jej ciało.

Przez całą noc wierciła się i przewracała. Jedyne, o czym mogła myśleć to, jak Harry na nią wrzeszczał i obwiniał. W głębi duszy wiedziała, że był po prostu zraniony, więc przelewał na nią swój gniew. Ale nawet to jej nie pocieszało; bolało ją, gdy wiedziała, że jego rodzice tak głęboko go skrzywdzili.

W łóżku, miała czas przemyśleć wszystko, co się wydarzyło. W łóżku, zawsze była zdolna do logicznego myślenia- oczywiście do pewnego stopnia. O czwartej nad ranem w końcu wpadła na wynik: Harry właściwie nie był zły na nią; on był zły, ponieważ miał rację, co do swoich rodziców.

Mimo, że czasami żadne z nich nie zdawało sobie z tego sprawy, Rae znała Harry’ego lepiej niż któreś z nich mogło to pojąć. Wiedziała, w jaki sposób myślał i się czuł. Nawet jeśli tego nie powiedział, to widziała, w jaki sposób wzdrygał się przy stole, gdy jego matka do niego mówiła… nie, nie był na nią zły. A przynajmniej nie tak, jak to brzmiało.

Ale to niczego nie polepszało. Siedząc w tej wodzie, jedyne, co odczuwała, to winę. Winę za zmuszenie go, by tam siedział i winę nawet za kłótnię z nim ostatniego wieczora. Powinna wiedzieć, że zacznie sprzeczkę, by ukryć swój ból. To był typowy ruch Harry’ego, a ona tego nie złapała. Przynajmniej nie dopóki było za późno.

Rae otarła samotną łzę. Wiedziała, że kłócenie się z Harrym było do dupy. Nie lubiła mieć tego napięcia między nimi. Właściwie, to martwiło ją tak bardzo, że jedyne czego chciała, to pójść spać i obudzić się, gdy już się nie kłócą. Ale z nim, nie miała pojęcia, jak długo to potrwa.

Po długiej, powolnej kąpieli, Rae wyszła i przebrała się w wygodne ciuchy. Kiedy właśnie naciągała spodnie, zabrzmiało ciche pukanie do jej drzwi. Odwracając się, zobaczyła jak Trystan wciska głowę między drzwi. – Harry chce cię widzieć – powiedziała cicho, jej ton dawał do zrozumienia, że wystarczy jedno słowo, żeby go wygoniła. Serce Rae podskoczyło. Nie mogła zaprzeczyć, że to, że przyszedł, sprawiło, że jej serce zabolało. – Jeśli to ma znaczenie, wygląda żałośnie.

Rae przygryzła wargę, zanim westchnęła, siadając na łóżku. – Może wejść.

Jej przyjaciółka pokiwała głową, zanim zamknęła drzwi, odgłos jej kroków zanikał, gdy schodziła po schodach. Rae wzięła kilka głębokich wdechów. Planowała przeprosić za wszystko, ale nie była pewna, jak zamierza przez to przebrnąć, kiedy jej język był ciężki przez zmieszanie.

Otwierające się drzwi sprawiły, że podniosła wzrok i wszystkie przepraszające słowa opuściły jej usta. Harry cicho zamknął za sobą drzwi, wpatrując się w podłogę. Był w dresach i tank topie, który wyraźnie eksponował jego umięśnione ramiona. Ale to, na co patrzyła, to był jego wyraz twarzy, gdy spoglądał w ziemię. Było na niej wypisane cierpienie.

Rae lekko przechyliła się na bok, próbując złapać lepszy widok na jego twarz. Zerknął na nią spod długich rzęs, przyjmując od niej troskliwe spojrzenie. Nie była pewna, co wywołało jego załamanie, ale potem przygryzł wargę, znowu odwracając wzrok i pozwalając spływać kaskadom łez.

Rae w sekundę podniosła się, biegnąc do niego, gdy zakrywał twarz. Nigdy w życiu nie pomyślałaby, że zobaczy płaczącego Harry’ego Styles’a. Ale teraz oplotła go ramionami, delikatnie zsuwając się z nim na podłogę i opierając się o drzwi, gdy ukrył twarz w zagłębieniu jej szyi i wypuszczał szloch.

Małe ramiona dziewczyny mocno go obejmowały, każdy dźwięk rozpaczy, który wydawał, godził jej serce. Chciała trzymać go ciasno przy piersi, by wycisnąć z niego cały ból. Widzieć go w takim stanie było najgorszą rzeczą, jaką kiedykolwiek czuła i teraz sama też była blisko łez.

- Oni mnie nienawidzą – wyszlochał w jej skórę, kończąc próbę powstrzymywania łez, które tłumił od lat. Rae mogła się domyślić, że ten smutek budował się w nim od lat, kładąc się na nim warstwa po warstwie. – Nigdy mnie nie kochali.

To pojedyncze wypowiedzenie prawdy wydawało się załamać go jeszcze bardziej. To było tak, jakby po raz pierwszy dzielił się swoim największym sekretem: że brak opieki ze strony rodziców w stosunku do niego zżerał go od środka każdego dnia, powoli go osłabiając.

Lata rodzicielskiej ignorancji doprowadziły do tego, że ogromny chłopak kurczowo trzymał się małej dziewczyny, jakby była jedyną osobą na całym świecie. Po tak długim czasie nieodczuwania, jak smakuje miłość, było boleśnie oczywiste, że chłopakowi nie pozostało nic innego jak płacz. Po przełknięciu każdej łzy, po odsunięciu każdej urazy, każdej obelgi, po zerwaniu z nimi każdej pojedynczej więzi, był już zbyt zmęczony, by dalej to robić.

I to zszargało serce Rae.

Był tu chłopak, którego największym sekretem było to, że chciał być kochanym. Ale nie mógł otrzymać tego od swoich rodziców. Była to historia chłopaka z wielkim sercem, który nie dostał nic, który nigdy nie miał łatwo. Była to historia, która była Rae tak obca, ale odsłaniała się przed nią.

- To nie tak, że oni cię nienawidzą – wyszeptała, przeczesując lekko jego włosy i całując czubek jego głowy. Trzymała go ze wszystkich sił, bojąc się go puścić. Nigdy nie chciałaby, żeby odszedł, gdy leżał tak na jej piersi. – Oni po prostu nie wiedzą, jak kochać, Harry. I to jest ich przekleństwem.

- Więc co jest moim? Nigdy nie poczuć miłości?

- Nie – zaszemrała cicho, kontynuując powolne głaskanie jego włosów. Już się uspokajał. – Twoim przekleństwem jest odczuwanie tego dużo głębiej niż każdy inny.

Rae nigdy nie wypowiedziała prawdziwszych słów.

♠ ♠ ♠

hej misie! x

strasznie emocjonalny rozdział. najpierw byłam wkurzona na Hazzę i jego zmiany humorków, a pod koniec to miałam aż łzy w oczach, widząc, jak złamany potrafi być człowiek bez zainteresowania ze strony rodziców. no ale cóż, mam nadzieję, że się Wam podobało :)

pozdrawiam!

@another_camille

ps. rozdział nie pojawił się jak zwykle w sobotę, ponieważ nie było wystarczającej liczby komentarzy, która dzień później w 'magiczny sposób' nagle wzrosła, ponieważ jedna osoba dodała około 10 komentarzy i myślała, że nikt tego nie zauważy :) dlatego, drogi Anonimie, naprawdę doceniamy, że czytasz i chyba Ci się podoba, skoro tak szybko chciałaś rozdział - naprawdę, jesteśmy wdzięczne, ale radzę Wam nie robić po raz kolejny czegoś takiego, bo po prostu w końcu się zdenerwuję i tego nie uznam. naprawdę wolimy jeden, ale za to szczery komentarz niż 10 dodanych tylko po to, żebyśmy się odczepiły :)

40 komentarzy = nowy rozdział

EDIT: zerknijcie sobie na małą notatkę po prawej stronie bloga, gdy znajduję się tam dosyć ważna dla Was informacja :)